"Çocuğumun üniversiteyi kazanmasına sevinemedim!"

Gönül
Adana

Merhaba ben Adana’dan Gönül, 41 yaşımdayım. Eşimle yaklaşık 5 yılı aşkın süredir ayrı yaşıyoruz. Başka birisi ile birlikte yaşamaya başladı, 5 yıldır kendisinden haber alamıyoruz. Ne beni ne çocukları arayıp soruyor. Evin geçimini 5 yıldır tek başıma karşılamaya çalışıyorum. 18 yaşımda ailemin zoruyla evlendim daha önce hiç çalışmadığım için çalışmak zorunda kaldığımda düzenli bir iş bulmakta zorlandım. Uzun arayışlardan sonra pazarcılık, apartman temizliği, ev temizliği gibi geçici işlerde çalışıp geçimimizi sağlamaya çalışıyorum. 3 erkek çocuğu annesiyim, çocuklarım 20, 18, 11 yaşlarında. Yaz aylarında büyüklerle birlikte yevmiye işine gidiyoruz. Okullar açılınca evin geçimi tek bana kalıyor üstelik okul masrafları da eklenince üstesinden gelmekte zorlanıyorum.Okulların açılması her sene büyük bir dert olmakla birlikte bu sene bu yüküm daha da fazlalaştı. Ekonomik kriz, geçim zorluğu her şeye gelen zamlar ve üstüne büyük oğlumun üniversiteyi kazanmasıyla dertlerim katmerlendi. Çocuğumun üniversiteyi kazanmasına bile sevinemedim. Hâlbuki bir anne için bundan daha büyük mutluluk olur mu? Sevinçlerimiz bile kursağımızda kalıyor.

Ortanca oğlum geçen yıl okuluna giderken servis parası ödeyemediğim için bu sene evin yanındaki okula kaydını aldırmak zorunda kaldım. 2 yıldır alıştığı çevresinden, arkadaşlarından ayrıldı. Okulundan öğleden sonra çıkacak, öğle yemeğini okulda yemek zorunda kalacak. Küçük oğlum sabah okula gidip öğleden sonra çıkacak onun da ağabeyi gibi gün içinde okulda yemek yemesi lazım.Bir tavuk döner 20-25 lira, mecbur su içecek 5 lira. Her gün tavuk döner yemeleri de çok sağlıklı değil ama buna razı olsak bile her ikisine de ayrı ayrı haftalık 150 lira harçlık vermem gerekiyor. Üstelik küçük oğlumun servis ücreti 400 liradan başlıyor. Düzenli gelirim olmadığı için bunlar benim için çok yüksek rakamlar.En büyük oğlum bu sene başka bir şehirde İngilizce öğretmenliği kazandı. Sonuçlar açıklanana kadar aynı şehirdeki üniversiteyi kazansın diye dua ettim ama olmadı. Üniversite kaydını yaptırdık ama hem yurt hem yemek, yol parası, kayıt parası, okul alışverişi, ayakkabısı montu kazağı derken ihtiyaç listesini en gerekli olanları eklesek de masrafı 6-7 bin lirayı geçiyor. Her şey ateş pahası, bir bakalım ne kadar masrafımız olacak diye çarşıda fiyat araştırması yapıyoruz. Bir dahaki sefer almaya gittiğimizde aynı fiyatları bulamıyoruz.

OKULLARDA BİR ÖĞÜN YEMEK DE ULAŞIM DA ÜCRETSİZ OLSUN!

Eğitim sistemiyle de sorunlar yaşıyoruz. Devlet neden lise son sınıfta eğitime önem vermiyor. Daha çok ders, daha çok kaynak kitap verilmiyor çocuklar dershaneye yönlendiriliyor. En ucuz dershane 20 bin lira. Ben bu düzensiz gelirle ve okuyan 3 çocukla bu rakamları ödeyemiyorum. Oğlum “Anne bütün arkadaşlarım dershaneye yazıldı ben yazılamadım” diyor. Ben de            “Oğlum seneye bakarız” deyip kestirip atmak, onu üzmek istemiyorum ama anne “Son sene zaten, okulda fazla ders göstermiyorlar” diyor. Anlıyorum dershaneye gitmek istiyor ama anlamazlıktan geliyorum.Bize 3 çocuk doğurun diyenler hani nerede? 3 çocuğum var ve çocuklarımı temiz, düzenli yetiştirmekte zorlanıyorum. Üstelik babasız büyütüyorum, bazen yokluğa yoksulluğa isyan ediyorlar baş edemiyorum. Çocuklarının ihtiyaçlarını karşılayamamak bir anne için çok üzücü bir durum. Ayrı olduğumuz halde evli göründüğümden hiçbir sosyal yardıma da başvuruda bulunamıyorum.Okullarda en az bir öğün yemeğin, ulaşımın ücretsiz olmasını istiyorum. Yoksul çocuklarının da eğitim alma, üniversiteye gitme hakkı var.