Kaybeden yine işçiler olmasın diye müdahale edelim!

Antep'ten Emek Gençliği üyesi bir fabrika işçisi

Merhaba Evrensel okurları. Geçtiğimiz günlerde Twitter’da gördüğüm bir paylaşımda, Evrensel Gazetesi muhabiri Metin İlgün’ün 21 Mayıs 1996 yılında Memet Kılınçaslan ile yaptığı bir söyleşiyi okumuştum. Söyleşi konusu 1996 1 Mayıs’ının provokasyonlarından çıkan sonuçlar, sendikal bürokrasinin benimsediği tutum ve birkaç farklı başlıktan oluşuyordu. Memet Kılınçaslan’ı “Bir işçi sınıfı önderi” kitabından tanımıştım. Bu söyleşiyi okuduktan sonra Memet Kılınçaslan’a olan sevgim daha da derinleşti, aktardığı gözlemleri, her ne pahasına olursa olsun sınıfına bağlılığı ve mücadeleci kimliğinden, daha fazla faydalanmalıyız diye düşünüyorum.

Metin İlgün’ün Memet Kılınçaslan’a sorduğu sorunun bir kısmında Kılınçaslan, sınıf mücadelesini satranç oyununa benzeterek şöyle cevaplıyor: “Sınıf mücadelesi satranç oyununa benzer. Sermayenin bütün planlarına rağmen, biz oyunu iyi oynayabilseydik, yani; sınıfın esas taleplerini birlikte haykırmayı başarsaydık, sermaye ve onun medyası bizim taleplerimizden bahsetmek zorunda kalacaktı” Bugüne yormak gerekirse bu sözleri, sermaye ve onun temsilcisi AKP iktidarı işçiler ve emekçilerin üzerine tüm kozlarını oynuyor.

Ekonomik krizin yarattığı tüm sonuçları halkın üzerine yıkıyor. Kış ayı ile birlikte birçok yeni masraf çıkmaya başladı. Zaten geçinemeyen biz işçiler emekçiler kış masrafları ile birlikte kartlarımızda daha da eksilere düşerken, banka tekellerinin eline bırakılmış durumdayız. Kömür, doğal gaz, giyim ihtiyaçlarımızı karşılayamıyoruz.  Geçtiğimiz aylarda enerji bakanlığından “Aklınla verimli yaşa” adlı bir kitapçıkta tasarruf adı altında insanlarla dalga geçer gibi tavsiyelerde bulunmuşlardı: Banyoya kum saati koyun 4 dakikadan fazla duş yapmayın, kışın fırını kullandıktan sonra kapağını açıp, ortamı ısıtın vs. Enerji Bakanlığının açıkladığı tasarruf kitapçığını iktidar ve sermaye kendilerince yorumlayarak 2023 yılında işçilere asgari ücretini en tasarruflu şekilde vermeyi planlıyorlar. Sermayeye yedeklenen sendikalar içerisinde yer alan ve asgari ücret tespit komisyonunda söz sahibi olan sözde işçi sendikası Türk-İş ise asgari ücret tartışmalarına açlık sınırından giriş yaparak düzeyini gösterdi. Yaptığı açıklamalardan birinde eğer asgari ücret açlık sınırının altında olursa o masada kimse tutamaz bizi o rakama da biz imza atmayız diyerek kendince ahkâmını kesti. Her asgari ücret görüşmesinde işçiden yana olduğunu gösterecek yüzü takınsa da kapalı kapılar ardında ki o odaya geçince yüzünü değiştirdiğini biz işçiler çok iyi biliyoruz. İşçilerin müdahale etmediği bir asgari ücret tespit komisyonundan çıkacak olan sonucun işçilerin değil patronların yüzünü güldüreceği kesin. Masada bir oyun oynanıyor fakat oyunu oynayanların hiçbiri kaybetmiyor, kaybeden o masada bulunmayan işçilere oluyor. Bu nedenle biz işçilere o masada yer almak düşüyor. Oyunu kendi lehimize çevirmenin zamanı çoktan geldi, geçiyor. Eğer ki biz işçiler oyunu iyi oynarsak taleplerimizi her alanda haykırabilirsek, sermaye ve iktidar bizim taleplerimizi dinlemek zorunda kalacaktır. Dört kişilik bir ailenin yoksul sayılabilmesi için alması gereken en düşük maaş 26 bin lirayken biz işçilere reva görülen açlık sınırı olmamalı. Ücretler en az yoksulluk sınırında olmalı, vergide adalet sağlanmalıdır. Bu rakam bir hayal gibi lanse ediliyor olsa da gerçek bu ve biz işçilerin bu talebin arkasında durması ve mücadele etmesi gerekiyor, aksi takdirde açlık ile yaşamını devam ettiren yine biz işçiler olacağız.