Adıyaman’da tarihe bir not: Bir oyuncak, bir çocuğun umuduydu o gün
Birinci depremde evleri zarar görmüş, ama yıkılmamış. İkinci depreme dışarda yakalanmışlar. Evleri de yıkılmış. Dedesinin köyünde bir kaç aileyle birlikte çadırda kalıyorlar.
Fotoğraf: Evrensel
Mehmet ŞİMŞEK
Ataşehir Belediyesi Adıyaman Deprem Koordinasyon Birimi
Bugün 11 Şubat 2023 günlerden cumartesi.
Saat on yedi civarıydı. Deprem koordinasyon merkezinde depremzedelere ihtiyaç maddelerini dağıtırken, gözüme tek başına dolaşan, dört ya da beş yaşlarında bir erkek çocuğu ilişti. Elinde küçük bir poşet, poşetin içinde birkaç bisküvi ve gofret vardı. Hemen yanına giderek dizlerimin üzerine çöktüm ve yanaklarını ısıtmaya çalıştım. Gözlerindeki korkuyu, o minik vücudundaki telaşı anlatmaya kelimeler yetmez.
Adıyaman’daki tüm ölümlerde yaşadığımız acıyı yutkunur gibi, bunu da yutkundum. İstemsiz olan bu davranışımla geçecek sandım. Geçmedi…
Çocuğa adını sordum, Ahmet Hasan dedi.
-Söyle bakalım Ahmet, ne istiyorsun buradaki malzemelerden.
"Oyuncak" dediğinde başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü bile.Koordinasyon merkezinde yüze yakın insani yardım tırı boşalttık ama içinde oyuncak yoktu. Sanki onca yardımı boşa yapmışız gibi gerildim.
Yalnız gelmediğini, babasıyla geldiğini ve köyde ablası ve kız kardeşi olduğunu öğrendim.
Babasını gösterdi, tanıştık. Adı Abdullah.
Birinci depremde evleri zarar görmüş, ama yıkılmamış. İkinci depreme dışarda yakalanmışlar. Evleri de yıkılmış. Dedesinin köyünde bir kaç aileyle birlikte çadırda kalıyorlar. Ahmet’e burada oyuncak olmadığını, ona oyuncak getireceğime söz verdim.
"Söz mü" dedi..
Söz dedim.
Abi sözü…
Adıyaman’da oyuncak bulamazdım. Adıyaman'ın depremde ayakta kalan neredeyse tek ilçesi Kahta’ya gittim.
Ahmet’e ve kardeşlerine bir kaç oyuncak alarak, sabahında Adıyaman’daki koordinasyon merkezine gittim.
Saat 13.00 suları "abi" diye bir ses duydum. Ahmet bana doğru koşarak geliyordu. Dizlerimin üzerine çöktüm, kucakladım Ahmet’i. Ahmet, kız kardeşleri ve babasıyla birlikte gelmişti. Ablası Ecrin, kardeşi Ebrar.
Arabanın arkasından paketleri çıkararak o güzel çocuklara verdim.
Adıyaman’da binden fazla ev yıkıldı. Bu sadece bir hikaye.
Ahmet’in ve ailesinin hikayesi…
Bir oyuncak, bir çocuğun umuduydu o gün.
O umudu Ahmet ve kardeşleriyle birlikte büyüttük…
Ahmet şanşlılardandı o gün belki. Ailesini kaybetmiş binlerce çocuk sadece Adıyaman’da olanlar.
O çocukların umuda ihtiyacı var unutmayalım.
Onların çocukları
Gazetecileri yargıdan kim koruyacak?
Elden aldığım ücretim ödenmeden işten ayrılsam daha sonra bu parayı alabilir miyim?
Ebedi barış mümkün mü?
İkinci Trump dönemi ve Latin Amerika
COP29 toplantıları ya da "Bir şey yapılıyor tiyatrosu": Tam bir zaman kaybı
Kırmızı kurdele: AIDS ve çocuk
