Yavaş bilgisayarla eğitime erişmeye çalışmak

Cemile Zehra KIVRAK

ODTÜ

Online eğitim benim için verimsizlik anlamına geliyor. Şu an hazırlık öğrencisiyim. İngilizce öğrenmek için çokça etkileşim kurmak gerekiyor. Sınıf arkadaşlarımla, öğretmenlerle konuşmam gerekiyor. Pandemide de deneyimledim, online eğitimde mikrofon gibi bir araç olsa da kendimi ifade etmem çok zorlaşıyor. Şimdi deneyimleyeceğimiz online dönemde de eğitim hayatımdaki birçok şeyi kendim halletmek zorunda kalacağım bir sürece girdim.

EVDE KENDİME AİT BİR ALAN OLMADIĞINDAN DÖNMEK İSTEMEDİM

Evde abim ve babamla yaşıyordum. Ders çalışma açısından da barınmak açısından da kendime ait bir alanım yoktu. Ders çalışmak için kütüphaneye gitmem gerekiyordu. Bu nedenle yurtta kalmayı tercih ettim. Yurtta kalabildiğim için de kendimi şanslı hissediyordum. Çünkü orada kendimi rahat hissediyorum. Yurtta kalmak için babamları ikna etmem gerekiyordu. Babamlar ise, “Online olduysa eve gel” diye ısrar ediyordu. Bu yüzden yurtta kalabilmek için de mücadele vermek zorunda kaldım. Evde kalmak istemiyordum çünkü sürekli bir iş çıkıyor, dikkatimi dağıtan birçok şey oluyor, odaklanmam zorlaşıyor bu da eğitim hayatımda bazı şeyleri aceleye getirmeme neden oluyordu.

ONLİNE EĞİTİMLE DERSE KATILMA OLANAKLARIM KISITLANDI

Öncesinde online eğitimde denetim var deniyordu ancak o da yoktu. Ben derslere katılmayı bir yerden sonra bırakmıştım. Evdeki bilgisayarım çok yavaş çalışıyordu, mikrofon ve kamera gibi araçlarım yoktu. Sorularımı chat üzerinden soruyordum ama çok havada kalıyordu. Eğitim hayatımda da hep bir şeyler eksik kalıyordu. Her sorunla kendim baş etmeye, hepsini kendim çözmeye çalışıyordum. Eğitim hepimizin ihtiyacı olan bir şey ve ben ihtiyacımdan mahrum kalıyordum.

AİLEMLE YAŞARKEN KENDİME “ÇEKİDÜZEN “VERMEK ZORUNDAYDIM

Geçmişte bir baba ve abiyle beraber kalırken genel olarak hepimiz evdeydik. Birbirimizi sürekli gördüğümüzde de hareketlerimiz birbirimizin gözüne batıyordu. Evde ağır olarak hakimiyeti elinde tutanlar onlar olduğundan da çoğunlukla benim hareketlerim oluyordu göze batan. Bu nedenle onların deyimiyle kendime “çekidüzen vermek” zorunda kalıyordum. Pandemide de deneyimlediğim gibi bir yerden sonra kendim olamadığım bir ortamda hem eğitimime hem hayatıma devam etmek zorunda kaldım. Buraya dair de şöyle bir çözüm bulmuştum. Dışarıdan ders alma fikrini ortaya attım. Dışarı çıkabilmeme olanak sağlıyordu ve kafamı rahatlatan bir aktivite oluyordu. Bir yandan da evde kendime bir alan yaratabilme mücadelesi veriyordum.