Deprem bölgesinde görmediğim devlet 8 Mart’ta karşımda!

Öykü

Aydın Adnan Menderes Üniversitesi

Afet bölgesinden birkaç hafta önce geçici olarak kalmak için İzmir’e gelmiş depremzede genç bir kadın olarak ilk kez bu sene 8 Mart yürüyüşüne katıldım. Yürüyüşten bir saat kadar önce arkadaşlarımızla yürüyüşün yapılacağı sokakta buluştuk. İlk dikkatimi çeken şey deprem bölgesinde günlerce ne arama kurtarma çalışmaları sırasında ne de afetzedelerin ihtiyaçlarının karşılanması noktasında olanaklarını halk için kullanırken görmediğimiz devletin burada polisiyle, barikatıyla bizden önce yetişmiş, üstelik gayet koordineli şekilde kadınların karşısında yerini almış olmasıydı. Ancak kısa sürede alan çeşitli kesimlerden, her yaştan kadınlarla doldu ve bir süre sonra büyük bir kalabalık sloganlar eşliğinde yürümeye başladık.

ALANDAKİ KIZ KARDEŞLİK KÖPRÜSÜ UMUT VERİCİYDİ

Nicelik olarak çok olmanın ötesinde birlik olmanın, birlikte hareket etmenin verdiği özgüvenle daha çok haykırıyor, sesimizi daha gür çıkarıyorduk. Stadyumlarda bastırılamayan sesler bu kez korku iklimine teslim olmayan, onca baskıya rağmen sinmeyen kadınlar tarafından sokaklarda yükseltiliyordu. Kadınlar sloganlarında hem kendi taleplerini dile getiriyor hem de deprem bölgesindeki ağır şartlar altında yaşam mücadelesi veren kız kardeşlerinin, Diyanetin çeşitli cemaat yurtlarına terk ettiği depremzede çocukların sesi olmaya çalışıyorlardı. Buradaki kadınların kendi bulundukları yerden benim geldiğim yere, afet bölgesine kurdukları kız kardeşlik köprüsü, oradaki insanların dertlerini de dert ediniyor olmalarını görmek beni sevindirdi. Gerçekten de farklı coğrafyalarda farklı sorunlarla boğuşsak da haksızlığı, ayrımcılığı, eşitsizliği, sömürüyü farklı şekillerde deneyimlesek de bütün bunların kaynağı aynı: Sermaye düzeni ve onu besleyen dinci gericilik. Buradan çıkış ise tıpkı kadınların yaptığı ve yürüyüşte de sloganlarla sık sık vurgulandığı gibi birlikte mücadele.