İnançla, birlikle, mücadeleyle 1 Mayıs’a

Özkan ZÜLFİKAR
Elâzığ

“Çok koşturduk. Maden- İş üyesiydim. 1 Mayıslarda da aktif çalışırdık. Haklarımız için yürürdük. Ama ne fayda. Şimdi halimizi hatırımızı soran yok. Emekli olduk halen çalışıyoruz. Neyse ver yine de okuyalım.” Uzattığımız 1 Mayıs bildirisini alıp almamakta tereddüt eden Elâzığlı bir işçi söylüyor bunları. İşçilik yaparak emekliliğinin ‘tadını’(!) çıkarıyor tabii ki. Geçmiş zamanlarda deneyimlemiş sendikayı. ‘Bir hayrı olmamış’ diyerek hem sendikasını hem de beraber çalıştığı sendikacı arkadaşlarını sitem dolu sözlerle anıyor. Ne olursa olsun ne yaşanırsa yaşansın geri duramıyor. Bildiriyi almazlık edemiyor. “Neyse ver yine de okuyalım” derken bütün dünyanın kutladığı, tarihinin kanla, emekle, birlikle, mücadeleyle yazıldığı, kendisinin bayramı olan 1 Mayıs’tan bihaber olamıyor. Miting yapılacağı bilgisini veriyoruz. Merakını gizleyemiyor. “Nerede?​” diye yerini soruyor. “Perşembe Pazarı’nda”

YOKSULLUK, GREV YASAKLARI, İŞ CİNAYETLERİ…

Gelip gelmeyeceğinden emin değiliz. Ama emin olduğumuz bir şey var ki o da emekliliğinin verdiği güvenceye rağmen milyonlarca işçi emekçi gibi ‘bir rahat yüzü’ görmediği. Bildirinin içeriğinde de ‘artan yoksulluktan, yokluktan, grev yasaklarından, iş cinayetlerinden, tek adam yönetiminden kurtulmaktan, milli gelirden, İstanbul Sözleşmesinden, kadın- erkek hak eşitliğinden’ kısacası bütün bir ‘hayat’ vardı. Semt pazarlarında, mahallelerde 1 Mayıs’a çağrı adına dağıtımına çıkılan bir bildiri.

"HER GÜNDEM EKONOMİYE ÇIKIYOR"

Salı pazarı içerisinde esnaf ve vatandaşlarla karşılıklı konuşma fırsatı da buluyoruz. En çok temel ihtiyaçlar konuşuluyor. Salatalık 19 lira. Soğan 30 lira. Her gündem ekonomiye çıkıyor. Bildiri uzattığımız bir çift, “Eşime verdiniz. Biz ikimiz oradan okuruz. Ziyan olmasın. Bunu da başkasına verirsiniz” diyerek bildirinin birini bize geri uzatıyor. Ekonomi mutfaklardan, sofralardan yansıyarak başka bir duygu yaratıyor. ‘Aman ziyan olmasın. Yarını düşün. Tutumlu ol. Kiloyla değil taneyle al. Cimri ol’ duygularını bariz bir şekilde gözlemleyebiliyoruz.

Bildirimizi yırtan bir özel güvenlikçiye tanıklık ettik. Bize karşı iyi duygular beslemediğini yüzünde ifade ediniyordu. Oysa elinde tuttuğu ‘kağıt’ nasıl bir hayat kurulması gerektiğinden bahsediyordu tüm bu koşullara karşı. Ama güzel günleri anlatmak sanki bir ‘güvenlik tehdidiydi’ bu arkadaş için. Bir şey de diyemiyordu, çünkü okumamıştı. Neye öfkeliydi ki böyle, neden bu kadar sinirliydi?

"ÇALIŞMADAN OLMUYOR"

Emek Partisinin 1 Mayıs bildirilerinin dağıtımına devam ediyorduk. Esnaflardan ‘meslekten ihraç’lar da vardı. Emekli olup geçinemeyenler de. Bir esnaf “Böyle pahalı satmaya utanıyorum” demişti. Satmaya utanılan, satın almaya utanılan bu zamanlarda bildirimizle umudumuzun ellerimizde olduğunu anlatmaya çalıştık.

Mahallelere doğru ilerlerken gençler, kadınlar, çocuklar, yaşlılar kapı önlerinde, parklarda, sokaklarda. Elâzığ’ın havası yeni yeni ısınıyor. Uzun ve soğuk kış günlerinin ardından sekmeden çiçeğe durmuş ağaçlar gibi insanlar da sıcağa hasret güneşe durmuşlar. Kadınların çoğu okur yazar değil. ‘Yine alalım. Çocuklar okurlar’ deyip uzattığımız bildirileri alıyorlar. İçlerinden biri, “yıllarca İstanbul’da çalıştım. Çok dayak yedik polisten. Hakkımızı ararken hem de” diyerek yaşadığı olayları bir bir sıraladı. Elâzığ’a geldikten sonra da çalışmaya devam etmiş. Çalışmadan ‘Olmuyordu’ çünkü. Geçim, seçim iç içe girmiş karmaşık düşüncelerle ve derinden bir ‘of’ ile sözleri noktalanıyor. “Kime ne anlatacağız. Kim bizi dinler. Ne yiyip ne içtiğimiz kimin umurunda?​” gibi sorular soruluyor. Can kulağıyla dinleyip, onlara gelecek güzel günlerin kendi ellerinde olduğunu hatırlatan ‘umut dağıtanlar’ her gün mahallelerde, pazarlarda insanlara ulaşmaya çalışıyorlar. Fabrika önlerinde, organize sanayi bölgelerinde de 1 Mayıs bildirileri dağıtılacak elbette. Gelecek güzel günlere olan inançla, birlik, mücadele ve dayanışmayla.

Elazığ'da 1 Mayıs hazırlıkları sürüyor: Sömürü ve rant düzenine ‘dur’ diyelim