Sınav bitsin…
Sınav bitsin, yazın Antakya’nın o güzelim sokaklarını, caddelerini doya doya dolaşacağım diyordum kendime. Ama hayat buna izin vermedi.
Fotoğraf: Cihan Okur/AA
Öykü KART
Hatay
Herkes yaşadığı şehri çok sever. Her şehrin insanları ve yaşamları çok farklıdır. Hatay; İstanbul, Ankara gibi büyük bir şehir olmasa da kendine özgü pek çok güzellikleri vardır. Yedi defa yıkılıp tekrardan kurulan bir şehirdir. Habib-i Neccar Camii Anadolu’da yapılan ilk camidir. Dünyada ilk kurulan St. Pierre Kilisesi Hıristiyanlığın yayıldığı ilk mağara kilisedir. Saray Caddesi’nin sokak sanatçıları, gezildiğinde kendine hayran bırakan eski Antakya evleri, Uzun Çarşı’daki kömbe kokuları, zahter kokusu ve onlarca çeşit baharat kokuları...
6 Şubat depremi birçok insanı hayattan, sevdiklerinden kopardı. Birçok insan hayatının son zamanını yaşadığını bilmeden sevdikleriyle son kez bir araya geldi, son kez sevdiklerinin yüzüne bakarak güldü. Birçok çocuk yarıyıl tatilinin bitip ertesi gün okula gideceğinin hayaliyle uyudu, önemsiz sebepten dolayı küs olan birçok kişi oldu ve belki de birçok kişi yarın barışırız diye sabahı bekledi. Ama o gece ansızın gelen o deprem binlerce insanı hayallerinden, umutlarından ve sevdiklerinden kopardı.
O gece sarsıntılar hiç durmadı. “Hayatınızın en korkunç, en kötü anı nedir?” diye sorsalar deprem gecesi derim. Geceler eskisi kadar huzur vermiyor. Sanki her an bir sarsıntı olacakmış gibi düşünüp korkuyoruz, uykularımızdan defalarca uyanıyoruz.
Bu yıl hayatımı etkileyecek olan üniversite sınavına hazırlanıyordum. Öğretmenimizle birlikte bu sınav maratonuna çalışacaktık, sınavlar yapacaktık ve dönem sonunda da liseyi sonlandıran mezuniyet töreni yapacaktık ama hepsi bir hayal olarak kaldı. Gezmeyi çok seven biriyim. Sınav senesinde olduğum için çok fazla gezemiyordum. Sınav bitsin, yazın Antakya’nın o güzelim sokaklarını, caddelerini doya doya dolaşacağım diyordum kendime. Ama hayat buna izin vermedi. O güzelim Antakya o kabus gecede yerle bir oldu.
Sınav bitti, yaz geldi ama doya doya gezeceğim Antakya yoktu ve yaşadığım şehir enkaz yığınlarıyla doluydu. Keşke daha çok anı biriktirseydim, keşke o sokakları daha çok gezseydim. Ama insan sahip olduğu güzelliklerin kıymetini anca kaybettiğinde anlıyor. Yaşanan her anın kıymeti bilinmeliymiş, her şey zamanında yaşanmalı, yapılması gerekenler ertelenmeyip vaktinde yapılmalıymış.
Evrensel'i Takip Et