Metal işçileri ne istiyor, ne yapmalı?

Kadir YALÇINKAYA

2015 Metal Fırtına’dan bugüne MESS ile masaya oturan sendikalar sütten ağzı yanınca yoğurdu üfleyerek yiyor. Sendikal bürokrasi ve metal patronları ile kol kola sözleşme sürecini kazasız belasız atlatalım havasına giriyorlar.

İki dönemdir yapılan en iyi sözleşmeler, yüzyılın sözleşmeleri asgari ücretle eşitlendi, hayat pahalılığı ve zamlar karşısında eridi, tükendi. Metal işçisi açlık sınırının biraz üzerinde yaşamadan kurtulamadı. Şimdi yeni bir sözleşme dönemi. Hazırlanan taslaklar kerhen işçiye soruldu, işçilerin görüş ve önerileri alınmadı. Taslak hazırlık sürecinde işçiler tepki gösterse de gözü kara sendikal bürokrasi geri adım atmadı. Önce DİSK/Birleşik Metal-İş, sonra Türk Metal Sendikası taslaklarını açıkladı.

Birleşik Metal-İş taslağı, yine BİSAM tarafından hazırlanan yoksulluk sınırının altında kaldı. Metal sektöründeki işletmeler yüzde 150 ile yüzde bin 300 arasında kâr ederken metal işçisine yine sen sefaletle yaşamaya devam et anlamına gelen taslak hazırlandı. Türk Metal Sendikası ise daha geriden bir taslakla işçinin karşısına çıktı. Yüzde 140-150’den aşağı teklif beklemeyen işçiler Türk Metal Sendikasının Vardiya gazetesinde açıkladığı ve adına Cumhuriyet Sözleşmesi dediği taslakla karşılaştı, yani işçilere yine kölelik sözleşmesi dayatıldı.

Fabrikalar kaynıyor, Türk Metal Sendikası yöneticileri Vardiya gazetelerini bırakarak sıvışıyorlar ve işçileri fabrikada sermayeyle karşı karşıya bırakıyorlar. Metal işçilerinin tepkileri fabrikalarda hızla büyüyor. Tepkilerin ortaya çıkardığı talepler şunlar:

1. Açıklanan taslağın geri çekilmesi,
2. Taslağın yeniden işçilere sorularak hazırlanması,
3. Hazırlanan taslağın işçinin onayına sunulması,
4. Sözleşme görüşmeleri sürecinde görüşmelerin açık yapılması ve tüm işçilerin bilgilendirilerek işçinin onayıyla maddelerin imzalanması,
5. Tümü üzerinde işçinin onayı olmadan sözleşmenin imzalanmaması,
6. Artan vergi yükünün patronlardan tahsil edilmesi vergi diliminin yüzde 15 ile sabitlenmesi,
7. Geçmiş kayıpların giderilmesi, asgari ücrete gelen zammın ücretlere yansıtılması,
8. Yoksulluk sınırı üzerinde ücret,
9. Sendika içinde tam demokrasi, temsilcilerinin seçimle gelmesi.

Metal işçilerinin talepleri açık ve net. Bu taleplerin elde edilmesi amansız ve örgütlü bir mücadele ile mümkün olacaktır.

Metal işçileri 2015 yılındaki fiili grevi ve direnişi bazı bazı kazanımlar sağlasa da aradan geçen zamanda sendikal bürokrasi eski tas eski hamam havasına girdi, sermaye ile girdiği işbirlikçi tutumu ile metal işçilerinin kazanımları kaybedildi. Metal işçileri bu sefer kendi güçleriyle hareket ederek, inisiyatif alarak, iş yeri ve bölüm komiteleri seçerek/kurarak işin başına geçmeli. İşçi mahalleleri, kahveleri, servisler, yemekhaneler, çalışma bölümleri işçilerin sorunlarını, taleplerini tartışacağı alanlar haline getirerek, işçi kıyımına karşı tedbirler alarak birleşmeli ve yaşanan kölece koşulları, açlık sınırında yaşamayı değiştirerek işçi sınıfının, metal işçilerinin hanesine yeni bir zaferi tarihe geçmelidir. Güçlü olan metal işçilerdir. Haklı olan metal işçilerdir. Ama güçlü ve haklı olmak yetmez, metal işçisi sendikal bürokrasiden bağımsız olarak örgütlenmeli ve duruma el koymalıdır.

Birleşe birleşe kazanmak, kazanımları büyütmek, ilerletmek metal işçisinin kendi kollarındadır. Sınıf partisine ve üyelerine düşen bu mücadelenin her aşamasında sınıfın içinde olmak ve onunla birlikte bu mücadelenin zafere ulaşmasını sağlamaktır.