Artık ölmek istemiyoruz, birleşmenin vakti gelmedi mi?

Merhaba Evrensel okurları,

Hayata her gün; patronların, baskının ve sömürünün olmadığı bir umutla başlayan, mücadeleden vazgeçmeyen tüm emekçi kardeşlerim için yazıyorum...

Tersanede işçi olmak sizlerin kulağına nasıl geliyor bilmiyorum ama biz tersane işçileri için tersane; bırakın işçi hakkını, insan haklarına dair bir kırıntının dahi olmadığı, adeta bir can pazarı demek. Ben de her gün çalıştığım yer için bunları söylemek istemezdim ama bunları söylemek, sizlere anlatmak zorundayım. Çünkü mevcut iktidar ve kan emici patronları her gün haklarımızı gasbederken bunlara sessiz kalamazdım. Patronlar bugün AKP iktidarını arkasına alarak işçileri ezmeye devam ediyor.

Biz tersanelerde canımız pahasına çalışıyoruz ve aldığımız ücret hiçbir şeye yetmiyor. Biz yaşamak için ölüyorken tersanelerde hiçbir hakkımızı alamıyorken işçiler bu kadar eziliyorken bunlar sadece kendi ceplerinin derdinde.

DAHA NE KADAR BEKLEYECEĞİZ?

Ülkenin ekonomisinde büyük pay sahibi tersanelerde her gün bir işçi yaralanıyor, hayatını kaybediyor ve bunun tek sebebi alınmayan iş güvenliği önlemleri. Saraylarda oturanlar kirada geçinmeye çalışan, evine ekmek götüremeyen, iş kazasında hayatını kaybeden işçilerin sesini ne zaman duyacak? Daha kaç kişi azalmamız gerek işçi kardeşlerim? Bir gün sıra sana bana geldiğinde mi, buraya mektup yazamaz olduğumda mı harekete geçeceğiz? Yarın hepimizin adı bu gazetedeki bir iş cinayeti haberinde çıkabilir. Böyle olmadan önce hep beraber yazalım, yan yana gelelim, sorunlarımıza beraber çözüm bulalım. Dediklerime kulak verin işçi kardeşlerim, ölmek istemiyoruz. Patronlar bizi insan yerine koymuyor, yanımızdan geçerken yüzümüze dahi bakmıyor, bizi köle olarak görüyorlar. Ancak unuttukları bir şey var; biz işçiler birleşirsek yenemeyeceğimiz tersane patronu yok. Bugün yüzümüze bakmayan patronlar o zaman önümüzde eğilir. Bugün yarınlar için birlik olma vaktidir. Hiçbirimiz ölmeyelim, bu şartlar altında çalışmayalım işçi kardeşlerim. Bu faşist düzene dur deme vakti gelmedi mi? Tersaneden işçi kardeşlerimizle bir araya gelip tersane sorunlarını konuştuğumuzda patronların ve iktidarın tüm baskılarına rağmen hiç olmadığım kadar özgür hissediyorum. Kurtuluş yolu dik bir yokuş ve mücadele zafere ulaşana dek, ayaklarımız paramparça ama yürümeliyiz...