Yoksulluk nedeniyle okulu bıraktı
15 yaşındaki Halit, Suriye’den göç ettiği Türkiye’de okula başladı ancak eğitim hayatı kısa sürdü. Ailenin yaşadığı yoksulluk Halit’i okuldan kopararak çalışmaya itti.
Seren ELATAŞ
Volkan PEKAL
Adana
Yoksulluğun her geçen gün derinleşmesi nedeniyle geleceğe ilişkin hayallerini geride bırakan çok sayıda çocuk okulu bırakmak zorunda kalıyor. Bu yıl 10’uncu sınıfa devam etmesi gereken 15 yaşındaki Halit, tekstil sektöründe yaşanan işsizliğin ailesinde yarattığı sıkıntı nedeniyle okullar açılmadan bir hafta önce okulu bırakma kararı aldı. Ailenin geçimi için çalışmak zorunda olduğunu anlatan Halit, “Önceden olsa babamla aramızda tartışmalar olur, eninde sonunda okula giderdim. Bu yıl umudum söndüğü için bu sefer aileme okulu bırakmayı kendim istediğimi söyledim. Derslerim iyi. Takdir getiriyorum. Ama bu sefer aileme yardım etmek zorunda hissediyorum” dedi.
"DIŞLANMAK RAHATSIZ EDİYORDU"
Ailesi Türkiye’ye geldiğinde 5 yaşında olan Halit, ilkokula başladığında okulu bırakmak istemiş, ancak annesi ve okul müdürünün girişimleri ile okula bağlanmış. O günleri anlatan Halit şunları söylüyor: “Suriyeli olduğumuz için dışlanıyorduk. Çocuk aklı işte. Şu an yeğenlerimiz de bununla karşılaşıyor. Bu beni rahatsız ediyordu. Okula gitmek istemiyordum. Bir kere okuldan kaçtım. Annem ve okul müdürü benimle konuştu. Ondan sonra okula aşırı derecede bağlandım. Okumadan bir yere varamayacağımı fark ettim.”
"ATÖLYEYE GİTMEME RAĞMEN TAKDİR ALIYORUM"
Halit için okuldan arta kalan zaman çalışmak demek: “Diğer öğrenciler ders çalışırken ben ders çalışmak yerine atölyede çalışıyorum. Sınavlara ancak bir iki gün kala hazırlanmaya başlıyordum. Daha çok vaktim olsa daha iyi yerlere de gelirim, bunu biliyorum ama işte çalıştığım için ders çalışmaya çok vakit ayıramıyorum. Buna rağmen okulda derslerim hep iyiydi. Sınıf birincisi oluyordum, okulda ders notlarında ilk ona giriyordum.”
‘BANA ‘KİRA VAR, YEMEK VAR’ DEMESİNLER İSTERDİM’
Bu yaşta bu yükü taşımanın normal olmadığını ancak mecbur olduğunu ifade eden Halit, “Bizim ailenin geneli tekstilci. Tekstilde işler son bir yıldır iyi değil. Annem ve babam kanser hastası. Babam aynı zamanda psikiyatri hastası, çalışamıyor. Annem sol kolunu kullanamıyor. Benimle birlikte bir abim çalışıyor. O da son bir yılda kaç ay çalıştı bilmiyoruz. 8 kişiyiz evde. 3 tane de yeğenim var. İki hafta çalışıyorsak iki hafta oturuyoruz. Benim de çalışmam lazım ki abimin çalışmadığı günleri karşılayalım” diyor.
“Hayalim, okumak, okumak, okumak. Başka bir şey yok” diyen Halit, şöyle devam ediyor: “Annem babam da okumamı istiyor. Hiç olmazsa bir evimiz olsun, kimse bana ‘Kira var, yemek var’ demesinler isterdim. Ama olmuyor. Kendileri de haklı. Geleceğe umutla bakamıyorum. Çünkü kendimi son aylarda sönük görüyorum. Yine çabalardım. Önceden olsa babamla aramızda konuşmalar, tartışmalar oldurdu ama eninde sonunda okula giderdim. Bu yıl umudum söndüğü için bu sefer ‘Baba okula gideyim’ demedim. Kendim okulu bırakmak istedim. Umudumun olması her şeyde olduğu gibi paraya bakıyor. Para olmadığı için bir şey yapamıyoruz. Geleceğim için okumam lazım ama kimseye de ‘Bize yardım et’ diyemezsin.”
"OKUMASINI İSTİYORUZ AMA ELİMİZDE YOK"
Halit’in Annesi Emine, yaşam koşullarının zorlaştığını belirterek, “Evde 8 kişi var. Faturalar çok geliyor. Su 340, elektrik 750 geliyor. 1500 lira kira paramız var. Halit çalışıyor, öbür oğlumun 3 çocuğu var. İdare edip gidiyoruz. Okumasını istiyoruz, ama elimizde yok” diyor.
Güzel bir hayat istediğini ifade eden Emine şunları söylüyor: “Elin eskilerinden usandık. Ben de isterim, evime güzel koltuklar, perde alayım, güzel giyineyim. Suriye’deki hayatımız başkaydı. Senelik yiyeceklerimiz evde doluydu. Burada her şey, yarım kilo, bir kilo. O da kalabalık aileye yetmiyor. Nedeni yokluk. Abisi de çalışıyor ama elinden gelen ne? 3 çocuğu var. Maması, bezi var. 2’si okula gidiyor. Yetiştiremez. Eşim hasta, ben de kanser hastasıyım. Oğlan okursa, okuluna devam ederse güzel bir şey. Devlet okuması için destek olursa iyi olur.”
