Her yanıyla rezil devlet yurtları

Dokuz Eylül Üniversitesinden bir öğrenci

Hayatının bir bölümünü “aman aman” diyen gençler olarak geçirdik. Aman aman şu saatte çıkma, aman aman yediğine içtiğine dikkat et, aman aman asansöre binme. Bu şu anda asansöre binme olan durum, daha sonra kim bilir ne olarak karşımıza çıkacak. Ömrünün dört yılını beki daha fazlasını geçirdiğin bu odalar bir anda zindan oluyor ve bitse de gitsek diyoruz. Ne karnımız tam doyuyor ne güvenliğimiz tam sağlanıyor. Hizmet beklediğini söylediğinde ise kapı duvar ile karşı karşıya kalıyorsun. Ne senin yanında olan insan var ne temel isteğini temel ihtiyacını sağlayan. Bir anda sıcak su gidiyor ve asla geri dönüş yok. Bekleyeceksin, sormayacaksın, duracaksın. Onlarla karşı görüşte olmayacaksın. Yemeğinden böcek çıkar söylersin. Bir iki gün denetim sonrası yine aynı. Ne sıkı kurallar var ne caydırıcı tedbirler. Bu sene onlar gider yenisi gelir. Yurdumuzda olan asansör kazasından sonra tamamen güven sıfırlandı. İtfaiyeyi aramayın ikazları sonrası bu insanların bizim güvenliğimiz için hiç endişe duymadığını bir kez daha anladık aslında. Dizi film izlemekten kimin girip çıktığını bilmeyen güvenlikler. Asansörün düştüğünü de çok sonra anladılar tabii. Misafirimi bırakıp geldim diyen de bir yurt müdürü. Teşekkür ederiz bize ve bu ülkeyi yarınlara taşıyacak gençlere verdiğiniz değere.