Dilimizi evlerimizden sokaklara taşımalıyız
Anadilini unutmak, sadece dilimizi değiştirmiyor; espri anlayışımızdan tepkilerimize kadar her şeyi değiştiriyor.
Fotoğraf: Hatice Yardım/Unsplash
Halil BEYAZGÜL
Dicle Üniversitesi
Kürtçe hayatımda kendimi daha rahat ifade edebildiğim, ifadelerimi daha açık ve anlaşılabilir olarak kullanabildiğim, özümü yansıtabildiğim kültürüm, vazgeçilmezim ve kimliğimdir. Türkçe tek ve zorunlu eğitim dili olduğu için hayatımın hemen hemen her alanına sirayet etmiş durumda. Birçok alanda zorunlu olarak Türkçe yaşıyoruz. Bu durumu değiştirmek senin, benim, bizim elimizde. Hayatımızın çoğu alanından an adilimiz sökülüp atılmış; yıllarca yasaklanmış, yok sayılmış. Zorunlu olarak başka bir dilde yaşamaya ve bununla sınırlı kalmayıp kendi dilimizi kültürümüzü inkara sürüklenmişiz. Ana dilini unutmak ve asimilasyon sadece dilimizi değiştirmiyor; espri anlayışımızdan tepkilerimize kadar her şeyi değiştiriyor. Bunun yanında yalnız ve kötü hissetmek… Yok sayılan bir dilin verdiği aksanla konuşmanın psikolojik yükü... Bu durumun değişmesi gerektiğini ve hayatımıza dilimizi daha fazla almamız gerektiğini düşünüyorum. Evlerimize, sokaklarımıza, sanatımıza yansıtmalıyız. Sanatın rolü azımsanmamalı. Sanat, ana dilin ve kültürün korunması mücadelesinde en önemli dayanaklarından birini oluşturuyor.
KONUŞMAKTAN UTANMAYALIM!
Bu sorunun kesin çözümü Kürtçe’nin tanınmasındadır. Ana dilinde eğitimdedir. Tabii önce toplumun, bireylerin de bunu kabul etmesi gerekiyor. Doğru bilinen yanlışlardan kurtulmak gerekiyor. “Akademik Kürtçe”de ısrarcı olarak Kürtçe konuşmayı bir özgüven meselesine dönüştürmemeliyiz. Çünkü zaten Kürtçe yaşamaya devam etmek çok zor, bunu daha da zorlaştırmamalıyız. Yanı sıra, bugün Kürtçe’nin bulunduğu durum, tek tek bireylerin eylemlerinin değil, baskı politikalarının sonucudur. Bu yanlıştan uzaklaşmak ve teşvik edici olmaya başlamak lazım. Kendimizden başlayarak ailemiz ve çevremize kusursuz bir Kürtçe konuşmamızın şart olmadığı gerçeğini hatırlatmamız gerekiyor.
