Kapitalist kariyer aldatmacaları torpil gerçeğine karşı

Sertaç

Psikoloji Bölümü mezunu

Bursa

Merhaba, ben diplomalı işsiz Sertaç. Bana öğretilen her şeyi en iyi şekilde yaparsam, bir şeylerin yolunda gideceğini düşünerek okudum. Psikoloji okumayı seçerken sosyal psikoloji alanında yüksek lisans yapmak ve akademik çalışmalarda bulunmak istiyordum. Hedeflerim, seçtiğim üniversite, seçtiğim bölüm; her şey, o kadar istediğim ve planladığım bir şekildeydi ki sonunda umutsuzca bu satırları yazacağımı hiç düşünmemiştim. Lisans hayatım boyunca 200 kişilik bir sınıfta en iyi 5 öğrenciden biriydim. 3. sınıfın sonuna geldiğimde ortalamam 4 üzerinden 3,79’du. 2 ayrı yerde stajlarımı tamamladım. İleri seviye İngilizce biliyorum. Bir dönem Erasmus yaptım. Bunların her biri, sanki, tatmin olabileceğim bir iş hayatı ve akademik kariyer için yapmam gereken şeyler gibiydi. Mezun olduğum günse hiçbir şeyin düşlediğim gibi olmayacağını anladım.

ELİMDEN GELEN HER ŞEYİ YAPMADI MI?

Hangi şirkete başvurduysam, hep, öz geçmişimin çok iyi olduğunu söylediler; mülakatlarım benim beklediğimden bile iyi geçti. Ama sonrasında kadrolara alınan kişilerin belli olduğu gerçeğiyle yüzleşmek zorunda kaldım. Yönümü kliniklere çevirdim, her klinik ya akıl almaz kira fiyatları istedi ya da “Garanti müşteri ile geleceksin” dedi. En iyi ihtimalle “Burayı ücretsiz staj gibi düşün; çay-kahve ikramı yap, kapıları aç, sekreterlik yap, arada işi öğrenirsin” denilen, kullanılmak istenen başka bir psikolog olabiliyordum. Yurt dışında yüksek lisans arayışlarına girdim; burslu bir okul bulursam her şey daha iyi olabilir, diye düşünmeye başladım. Kendi alanımda dünyanın en iyi 83. üniversitesinden kabul aldım ve kısmi bir burs kazandım. Okul İskoçya’daydı ve mevcut kurdan ötürü okulun ücretini karşılayabilecek bir durumda asla değildim. Elimden gelen her şeyi yapmadım mı? Çalışmadım mı? Staj yapmadım mı? Yüksek onur öğrencisi olarak mezun olmadım mı? Erasmus yapmadım mı? İleri seviye İngilizcem yok mu?

NEDEN HER KAPI YÜZÜMÜZE KAPANIYOR?

Neden açılan her kapı ya birinin akrabası ya da ekonominin bu denli rezilce yönetildiği bir sistem tarafından yüzümüze kapanıyor? Çöken ekonominin altında kalan biziz. Son umudum, hiçbir zaman hedeflediğim alanlardan biri olmamasına rağmen, KPSS’ye girip memur olmaktı. Bu son umudumuzu da geçen hafta yapılan “Sağlık Bakanlığı hariç hiçbir bakanlık için memur alımı yapılmayacaktır, yalnızca emekli olanların yerine alımlar olacaktır” açıklaması ile elimizden aldılar.

Şimdi biz diplomalı işsizler olarak, psikologlar olarak ne yapalım? 99 alarak atanmayı mı hedef koyalım kendimize? Asgari ücretin altında para teklif eden utanmaz özel okullara mı girip çalışalım? Para dahi ödenmeyen kliniklerde sekreterlik mi yapalım? 600 bin TL’lik yüksek lisans bölümlerine mi kaydolalım? Biz hayalleri olan ve o hayaller için uğraşan; elinden gelenin fazlasını yapan, oyunu kurallarına göre oynayan çocuklardık. İyi bir okula, iyi bir bölüme girer, iyi bir öğrenci olursak mesleğimiz olur sandık, yanıldık.