22.sini iple çekiyorum
Kamptaki kimsenin herhangi bir çıkar gütmeden tamamen içlerinden geldiği için bir şeylere koşuşturuyor oluşunu görmek beni tarif edemeyeceğim kadar duygulandırdı.
Görsel: Pixabay
Feryal
Malatya
Öncelikle kampa dair duygu ve düşüncelerimizi anlatma şansının tanınması çok güzel düşünülmüş. Kendi kuşağımdan aynı düşünceleri paylaştığım yüzlerce insanla geçirdiğim bu bir haftalık ilk kampımı asla unutmayacağım. Gerek atölyeler, -çok katılmasam bile- yapılan paneller, düzenlenen konserler, atılan sloganlar, turnuvalar, oluşan ortamın sıcaklığıyla kendimi evimde gibi hissettiğim bu 7 günde bazı günler oluşan su sıkıntısının ve sıraların lafı dahi olmuyor. Bulunduğumuz sahilin ve denizin temizliği, 7 günlük süreçte verilen sorumlulukların getirdiği bilinç, en önemlisi de düşüncelerimi saklama gereği duymadan herkesle paylaşabilme özgürlüğü. Çok özel ve yalnız olmadığımı hissettirdi. Kampta edindiğim dostluklarla önceki arkadaşlık ilişkilerimi sorgulama şansı da buldum. Kamptaki kimsenin herhangi bir çıkar gütmeden tamamen içlerinden geldiği için bir şeylere koşuşturuyor oluşunu görmek beni tarif edemeyeceğim kadar duygulandırdı. Gençlerin üzerindeki baskılardan 7 günlüğüne de olsa bir nebze uzaklaşabilme imkânı çok özeldi. Her ne kadar uzaklaşabilme diye tabir etsem de her sabah okuduğumuz Evrensel gazetemiz sağ olsun bizleri gündemden asla koparmadı. Bu düzenli yaşamı çok özleyeceğim. Genç Hayat, Ekmek ve Gül, Kamp TV ve Kamp Ateşi’nin enerjisi de muazzamdı. Sayılı gün çabuk geçer, kamptan ayrı 10. günümüz, kaldı 355 gün. Bir dahaki kampta daha da çoğalma umuduyla.
