Yolbulan’da direniyoruz Befesa’dan haber bekliyoruz
İçeride 700-800 derece ateşin önünde, otomasyon olmayan eski makinelerde 19-20 bin TL’ye çalışmayı işçisine uygun görüyorsa patron çalışsın.
Fotoğraf: Dilek Omaklılar/Evrensel
Metal İşçisi
Hatay
Grevimizin başlangıcının üstünde neredeyse iki buçuk aydan daha fazla bir süre geçti. Yaklaşık 3 yıldır, 22 yaşımdan beri Yolbulan’da çalışıyorum. Ben de olmak üzere bu fabrikadaki bütün işçilerin neredeyse ilk grevi. Daha önceden grev nedir, ne anlam ifade eder, sendika neden lazım, niçin mücadeleci sendikalar lazım bilmezdim. Bu iki buçuk ayın sonunda öğrendiğim ise ekmek kavgasının biz işçileri nasıl bir araya getirdiği, dayanışmamızı nasıl büyüttüğü oldu. Greve başladıktan sonra anladım ki biz greve dünden razıymışız. Bu işler böyle, ya her gün ölmeyi göze alacaksın ya da bir kez. Bizim yaptığımızda şu an bu. O yüzden ne kadar sürerse sürsün devam etmekte kararlıyız. Geçen bu kadar süreye rağmen hala taviz vermeden dimdik duruyoruz çünkü buna mecburuz. Ben kaç defa 14-15 saat mesai yaptığımı bilirim bu fabrikada. İçeride 700-800 derece ateşin önünde, otomasyon olmayan eski makinelerde 19-20 bin TL’ye çalışmayı işçisine uygun görüyorsa patron çalışsın. Patrona işçi çoksa, işçiye de iş çok. Yıllardan beri bu fabrikaya biz kazandırıyoruz. Metal sektöründe ağır şartlarda çalışıyoruz ama karşılığı asgari ücretin sadece biraz üstü. Mesele sadece ücret meselesi de değil. Bu fabrikada geçirilen iş kazalarının haddi hesabı yok. Kaç tane arkadaşımızın parmağı koptu burada çalışırken… Yarınımızın garantisi olmadığı için bugün grevdeyiz. Bizim dışımızda Befesa fabrikası da şu an grevde. Elimizden geldiğince orayı da takip etmeye çalışıyoruz. Umarım iki fabrikada da işçiler kazanır, birlikte kazanırız.
