Erol yoldaşa söz

Gebze’den bir işçi

Devrimciliği yalnızca gençlik dönemine özgü bir keskinlik olarak algılayan ve yıllar ilerledikçe devrimci öfkesini yitiren kişiler az değildir.

Zamanla duyguları körelen ve içten içe çürüyen yarım yamalak sosyalistlerin aksine Erol yoldaş yaşamının son anına kadar içindeki devrim ateşini her daim körüklemesini bilen örgütlü bir yoldaştı.

İnatçı bir insandı Erol yoldaş. “Dediğim dedik, çaldığım düdük” türü kör bir inat değildi bu. Bilgelikle, devrim ateşinin bir sınıf kimliğinde ve bir sınıf partisinde, elle tutulur, gözle görülür bir hale gelmesi için varını yoğunu ortaya dökme inadıydı bu.

Ekmeğini bölen, yakası aşınmış gömleğini giymeye devam eden, sırça köşkleri yıkacak, yoksulların ve ezilenlerin arasına karışacak yaşamı boyunca emeğin safında saf tutandı Erol yoldaş. Devrimci mütevazılık ben yaptım demeden, iş yapmaktır. Yarış, didişme ve rekabetten uzak, paylaşan ve bölüşen ilişkiler kurmaktır, halkla yoldaşlaşmaktır.

Önemli olan geçmişe methiyeler düzmek değil, sadece geçmişi anlatıp övünmek hiç değil. Her devrimcinin ardından “Anıları mücadelemize ışık tutuyor” demek de yetmiyor. Rahat uyu yoldaş. Emeğin, mücadelen, samimiyet ve mütevazılığın sahipsiz kalmayacak. Söz.