Yeni dönemde zorunlu ders: Daha iyi bir yaşam için mücadele

Durmaz ÇİÇEK

Kocaeli Üniversitesi

Üniversiteler açılıyor ancak ne üniversite bıraktığımız gibi olacak ne de yaşadığımız şehir. Yaşaması, okuması her geçen gün daha da zorlaşan kentimizde nasıl nefes alacağız? Geleceğimizi nasıl düzlüğe çıkartacağız?

ŞEHRİMİZİ, ÜNİVERSİTEMİZİ NASIL BIRAKTIK?

Geçen dönemin sonunda Kocaeli ve üniversite nasıl bir yerdi? Birçoğumuzun her gün saatlerini yolda geçirerek geldiği, yurtta kalanlarımızın yemekten çıkan böceklerle, patlayan lağım borusuyla, çöken tavan sıvasıyla cebelleştiği bir şehirdi. Sosyal ve kültürel etkinliklerin olabildiğince zayıf, olanların da pahalı olduğu; üniversite kulüplerinin bütçe ve yer alamadığı, ücra kafelerde veya cemaat evlerini aratmayan belediye tesislerinde etkinlik yaptığı bir yerdi. Eğitimin olabildiğince niteliksiz, hocaların kayıttan ders oynattığı ve utanmadan devam zorunluluğu aradığı bir yerdi.

Bunlar ülkenin genel gidişatından bağımsız mı yaşandı? Elbette hayır. İktidarın kemer sıkma ve dindar nesiller yetiştirme programı elbette bu tablonun asli sorumlusuydu. Temmuz ayında ek zam yapılmayan emekçi ücretleri, yeni yılda %30 gibi komik bir zamla 22 bin lira oldu. Oysa temmuzdan ocak ayına gelen süreçte temel ihtiyaçlara %100’e yakın zam gelmişti. KYK bursu da yine sadaka düzeyinde kaldı. Günde 100 lirayla geçinilemeyeceği ortadaydı. Birçok öğrencinin yol parası bile 100 liranın üzerinde tutuyordu keza.

DEĞİŞEN DE SABİT DURAN DA BİZİM ALEYHİMİZE

Buna karşı da tabii ki şükretmeyi öğütlediler. Yurtlardaki manevi danışmanlarıyla, üniversitedeki tarikatlarıyla, camileriyle, müftülüğüyle, genç ofisleriyle dindar gençliği ablukaya aldılar. Seküler gençliği de korkuyla durdurdular. Disiplin soruşturması, gözaltı, sicilin lekelenmesi hep bir sopa gibi gençlerin üzerinde durdu. Ayrıca sorunlara karşı mücadele etmenin de bir şeyi değiştirmeyeceği fikrini yaymaya devam ettiler. Bu sözü dinletemedikleri insanları da baskıyla ve yasaklarla yıldırmaya çalıştılar. Valilik, Cumhurbaşkanı el ele verip işçilerin grevlerini yasakladı. İçişleri Bakanlığı halkın oyuyla seçilmiş belediye başkanlarına kayyum atadı. Adalet Bakanlığı kadınları katleden birçok katile sembolik cezalar verdi.

Yeni dönemde de değişmeyen tek şey iktidarın üzerimizde sallanan sopası olacak. Bir de kadınlar için inşa edilmeyen güvenli kampüs var. Umuttepe’de tacize uğramak tesadüf değil hâlâ. Kampüs çevresinde yarı zamanlı çalışan bir kadının patronu tarafından uğradığı tacizi duymuşsunuzdur. C kapısından A’ya giden yolun güvensizliği de tıpkı bıraktığınız gibi. Unutmadan, gündelik işlere de zam gelmedi. Anketörlük hâlâ 660 lira. Depolarda bir tık üstüydü hep zaten. Köle pazarlarındaki sıra da bıraktığınız gibi.

Her şey aynı kalmayacak elbet. On liraya bindiğimiz otobüs 13,5 lira oldu bile. Ya da çarşıda 55 liraya yediğimiz lahmacun şu an 110 lira şu an. Yemekhane zammının da eli kulağındadır. Bir saat halı sahada ter atmanın bedeli oldu sana 200 lira. Karşıdakine ödetecek kadar iyi değilsen oyun da oynayamazsın artık. AKP’li belediyenin ücretsiz bilgisayarları için sıra bekleyebilirsin belki, ama o da yakında kapatılacakmış. Tasarruf tedbirleri, ne yaparsın? Bahar şenliğine ise heveslenmeyin sakın. Mücadele etmezsek bir mehter takımından başkası gelmeyecek buraya. Bir de belediyenin sponsor olacağı şiddet faili gruplar gelebilir belki.

Nitekim, bütün olumsuzluklara rağmen bir şeyleri değiştirmek isteyenlerin yapması gereken tek şey var, o da örgütlenmek. Bahar şenliği mi istiyorsun, yoksa çalışmadan okumak mı, güvenli bir kampüs ortamı mı, yoksa biraz daha nitelikli bir eğitim mi? Bütün bunların yolu örgütlenmek ve mücadele etmekten geçiyor.

Kimse bu özlemlerine kendi başına ulaşamaz, Kocaeli buna uygun bir yer değil. Bu yolu yalnız yürüyemeyeceğini anlayan herkesi 0 kredilik o dersi seçmeye davet ediyorum. Yeni dönemde seçtiğimiz ilk zorunlu ders, örgütlü mücadele olmalı.