‘Yorulmak bilmeyen bileklerimiz bu düzeni de değiştirebilir’

Bir Ford Otosan işçisi
Kocaeli

Oradaydık, eylemde. Elbette biraz korku, biraz endişe de vardı içimde. İnsanım. Sonra gençleri gördüm. Pırlanta gibi genç çocuklar, hayatlarının baharında, eğlenmesi gereken yaşlarda ülkesinin içinde bulunduğu ve gittikçe derinleşen karanlığa karşı eyleme geçen o gençler ruhuma umut doldurdu. Umut. Umutsuz direnilmezdi, umutsuz yaşanmazdı.

O meydanda, polis barikatının yakınında kendisi de benim gibi işçi olan bir arkadaşımla kol kolayken üstümüze TOMA’dan sıkılan suları hayatımın sonuna kadar unutamayacağım. Polis üstümüze baskı yaparak çevremizdeki halkı püskürtmeye çalışıyor, bir yandan da TOMA’dan su sıkmayı ve elbette biber gazını ihmal etmiyordu. Direniyorduk, ayakta duruyor, geri adım atmamaya çalışıyorduk. Sanki zaman durmuştu. Tüm o hengamenin ortasında, sanki bir film sahnesine benzeyen ama hayatın ta kendisi olan o anda aklımdan geçenlerin haddi hesabı yoktu. Bizi bu kadar inatçı yapan neydi? Kimdik bizler? Herhangi iki işçi. Nasıl durabiliyoruz ve nasıl kararlıyız? Nereden geliyordu bu? Cevap belliydi; haklıydık. Haklı olmanın verdiği güçtü bizi bu kadar inatçı yapan. Çevremizdeki binlerce insanla beraber, bu yüzden buradaydık, hakkımız için! Bize reva görülen karanlığa karşı koyuyordu yere sıkıca basan ayaklarımız. Keyfi kararlar alan, kendi koltuk sevdasından başka hiçbir kaygısı olmayanlara karşı biz halk olarak o meydanı dolduruyor, her müdahaleye direniyorduk.

Geçmek bilmeyen saatlerde fabrikaların, atölyelerin duvarlarından yayılır biz işçilere umutsuzluk. Bitmez zannederiz, bu karanlık bizimle mezara kadar gelecek gibi düşünürüz. Makinelerin sesleri de epeyce çalışkandır, bastırır bizim bir gün her şeyin güzel olacağına dair hayallerimizi. Kendimizi derin bir yalnızlığa mahkum görürüz. Oysa bu bir yanılgıdır. Çünkü hepimiz yalnız hissediyorsak, hiçbirimiz yalnız değilizdir. Tarih sayfaları, değişmez zannedilen düzenlerin yıkılmalarıyla doludur. Her şey değişir, her şey güzelleşir. Karanlıklardan ve umutsuzluklardan, kol kola mutlu olduğumuz zamanlara geçeriz. Ancak, kurtuluş yok tek başına. Ya hep beraber, ya hiçbirimiz! Birbirimize güvenmeyi, birbirimizden güç almayı unutmayalım, gerisi muhakkak hallolur. İnsani çalışma koşulları, insani yaşam koşulları. Bu, biz işçilerin hakkı. Yorulmak bilmeyen bileklerimizle, hakkımızı alacağımız günler mümkün. Yeter ki işçi inansın, güvensin. En çok da haklı olduğumuzu, tarihin de eninde sonunda haklıların yanında saf tuttuğunu unutmayalım.