Akademik boykot nedir, bize ne kazandırır?

Ilgın Şahin
[email protected]

Ekrem İmamoğlu’nun diplomasının iptal edilmesi ve gözaltına alınmasıyla başlayan süreçle, ülkenin birçok yanında kitlesel eylemler gerçekleşti ve ODTÜ’nün tüm ülkeye yaptığı çağrıyla birçok üniversite boykota çıktı. O günden beri öğrenciler 1 haftadır boykotta; derslerini sınavlarını, aslında tüm bir hayatı durdurdular. Peki öğrenciler neden böyle bir boykot sürecine girdiler, dersleri durdurmak nasıl bir işlerine yaradı veya boykot sadece derse girmemek mi demek?

Bu süreç her ne kadar İmamoğlu ile başlayıp polisin artan şiddetine karşı olan bir tepkiyle büyüse de öğrencilerin taleplerine baktığımızda ve bu kadar hızlı bir şekilde kitleselleşmesini göz önünde bulundurduğumuzda, aslında tek adam iktidarının yıllardır gençlere hayatı zindan eden politikalarına karşı birikmiş öfkenin sonucunda ortaya çıkan bir mücadele olduğunu söylemek mümkün. Bu süreçte de öğrencilerin seçtiği mücadele yöntemlerinden biri boykot oldu. Üniversite boykotu, tüm dersleri sınavları durdurmak demek olsa da yalnızca bundan ibaret değil. Aslında öğrencilerin, derslerine gitmeyerek ama yine de bölümlerinde bir araya gelerek aslında kampüslerini koskoca bir eylem, mücadele alanına dönüştürmek demek. Üniversitelerde boykotun başlıca işlevi, öğrencilerin talepleri için akademiyi işlevsiz hale getirmesi, üniversite yönetimini zora sokarak bir pazarlık gücü kazanmalarıdır. Bu bir haftada da öğrenciler, yıllarca onlara hayatı zindan eden düzene, tek adam iktidarının politikalarına karşı hayatı durdurdular, ancak sonucunda gidip evlerinde yurtlarında oturmak yerine birliktelikleriyle yeni bir hayat kurdular, bulundukları her alanı birer mücadele alanına dönüştürdüler. Bunu da bölüm bölüm, fakülte fakülte bir araya gelip, normalde üniversite yönetimleri tarafından sağlanmamasına rağmen kendi tartışma alanlarını yaratabilecekleri, kendi kararlarını kendileri alabilecekleri forumlar alarak, bu süreci nasıl öreceklerine, taleplerinin neler olduğuna dair tartışmalar yürüterek yaptılar. Yalnızca forumlar alarak da değil, yer yer çaldıkları enstrümanlarla kampüsleri birer şenlik alanına dönüştürerek, yer yer de yaptıkları açık derslerle mücadelelerini büyütecek politik tartışmalarla bunu sağladılar. Örneğin ODTÜ’de; ÖTK’lerin, ’68 hareketinin, iklim krizinin, bilim ve toplum sağlığının, genel grevin tartışıldığı birçok açık ders yapıldı.

Kısaca öğrenciler, tek adam iktidarının yıllardır süren sömürü düzenine karşı bu bir haftada kendi düzenlerini kendileri kurdular. Üniversite yönetiminin onları karar mekanizmalarına dahil etmemesine, onlar yerine karar almasına karşı, kendi kararlarını alabilecekleri alanları kendileri yarattılar. Niteliksiz eğitim müfredatına karşı, kendi istedikleri tartışmaları yürütebilecekleri açık dersler yaptılar. Bir araya geldikleri her alanı, iktidarın üniversite içindeki politikalarına karşı birer mücadele alanına çevirdiler.

Ama boykotun öğrencilere ne kazandırdığını bundan sonraki süreç belirleyecek. Öğrenciler bir hafta boyunca hayatı durduracak kadar kuvvetli olan güçlerini, örgütlülüklerini; taleplerini hayata geçirmek için korumak zorundalar. Bunun bilincinde olan öğrenciler örgütlülüklerini nasıl güçlendireceklerine de kafa yoruyor, süreci örgütlerken kendilerini de sürekli yeniden örgütlemenin yollarını arıyorlar. Bu noktada birçok üniversitede bu örgütlülüğü ve karar mekanizmalarına dahiliyeti kalıcı hale getirmek için öğrenci temsil kurulları (ÖTK) seçimlerini yeniden yapmak için tartışmalar yürütülüyor.

Kısaca, boykot dediğimiz şey sınıfları, amfileri boşaltarak öğrencilerin bulunduğu her alanı birer mücadele alanına çevirmesi, talepleri için hayatın var olan akışını durdurması, yerine yeni bir hayatı koyması demek. Ancak bu boykotların üniversite öğrencilerine kazandıracağı, taleplerinin gerçeğe dönüşmesini sağlayacak en önemli nokta, bu örgütlülüklerini kalıcı hale dönüştürmek olacaktır.