Politik örgütler ne işe yarar?

Asya

ODTÜ

Biz bugün üniversiteli gençler olarak oturup taleplerimizi sıralasak sayfalara sığmayacak kadar ortak talep bulabildiğimizi görüyoruz: nitelikli eğitimden barınma, beslenme gibi temel haklarımızın karşılanmasına, özgür bilim üretiminden demokratik haklarımızın sağlanmasına uzanan bu listede hayatlarımızın her alanından çokça talep mevcut. Dönem dönem bazı taleplerimiz diğerlerinden daha acil oluyor, gerçekleştirilmesi ihtiyacı derinleşiyor ve bir şey yapmak gerekiyor. İşte o zaman forumlar alıyoruz, kampanyalar düzenliyoruz, sokaklara dökülüyoruz. Gündem değişirse, talebimiz kısa süre içinde karşılanmazsa, önümüzdeki engelleri aşmak için gücümüz gözümüze az gelirse sönüyoruz; bir sonraki gereklilik noktasına değin.

Bu tablo çoğumuza tanıdık geliyor olmalı: bir anlık fitillenen yangınlarımız ve sonrasında kazandığımız hiçlik. Biraz daha yakından baktığımızda tam böyle gerçekleşmediğini de görebiliyoruz: mücadelenin devamlılığının gerekliliğini kavramış, politik örgütlülükler etrafında bir araya gelmiş gençler aracılığıyla bu örgütlerde eylemliliklerimizden edindiğimiz deneyimler birikiyor, bir sonraki eylemliliğimizi nasıl gerçekleştireceğimiz üzerine bize yol gösteriyor. Birbirinden ayrı gözüken talepler üzerinden, doğalından yükselen hareketler kitlelerin bir araya gelmesini sağladığı için iktidarı korkutmaya başlı başına yeterken bu talepleri oluşturan şartlara, sistemin kendisine karşı topyekûn bir mücadeleye döndüğü noktada onun kabuslarının ta kendisi oluyor. O zaman biz hareketimizi nasıl sistemi sarsacak şekilde, tekil talepler sınırından çıkıp kalıcı kazanımları zorlayacak haliyle örebiliriz sorusu işte bu politik örgütlülüklerin gündemi oluyor, bu politik örgütlülüklerin bünyesinde mücadelenin kendisi en ileri hattan örülüyor.

Politik örgütler hareketi hedefe örgütler

Bugün ülkenin dört bir yanında halk sokağa döküldüğünde, üniversiteler boykota gittiğinde İmamoğlu’nun serbest bırakılmasının yanında nitelikli eğitim, ÖTK’lar, CİTÖB, atanmış rektörlerin ve hükümetin istifası örülen talepler olarak ortaya çıkıyorsa, bu ancak bu sisteme karşı örgütlü ideolojik mücadelemizin bir kazanımıdır. Boykota giden üniversiteler genel grev, genel direnişe çağırıyor, üniversitelerinde gördükleri şiddetten ve hayatlarının her alanındaki çıkmazlardan işçi sınıfının üretimden aldığı güçle birleşerek çıkabileceklerini ifade ediyorsa bu politik örgütlülüklerimizin gerekliliğinin en büyük göstergelerinden biridir. Mücadelemizi ne kadar ilerletebildiğimiz, hangi güçte örebildiğimiz kitlelerin politik örgütlülüklerde ne kadar var olduğu, bu alanları ne kadar kendi hayatlarını yeniden yarattıkları alanlar olarak gördüğü ile doğrudan bağlantılıdır. Örneğin genel grev ve boykot talepleri, kitleleri hedeflerine en net biçimde ulaştıracak talepler; hayatlarını politik örgütleriyle beraber, politik hedefleri için örgütleyenlerin eseridir. İşte bu yüzden, “bir şey yapmalı”daki şey birlikteliklerimizi belirli talepler etrafında örülmüş öğrenci birliktelikleriyle sınırlandırmamak, politik örgütlenmelere dahil olmak ve politik örgütlülük fikrinin kendisini örgütlemektir. Bir şey yapmak isteyen, bu yaptığı şeyde başarıya ulaşmanın zorunluluğunu gören her gencin en acil eylemi politik olarak örgütlenmek olmalıdır.