Yoksulun çocuklarının ölmesi mi kader?

Ne ara büyüdü, ne ara askere gitme yaşı geldi bilmiyorum. Oğlum askere  gitmeden üzülmeye başladım zaten. Nasıl anlatılır, bir buçuk sene geçirdik. Her gece ne yapıyor diye huzursuz oldum, korkuyla uyudum. Askerlik bu her şey olabilirdi. Üzüntümü ise hiç kimseye belli etmemeye çalıştım.

Siyasetten anlamam. Ev işleriyle çocuklarımla uğraşırım. Savaşın kötü olduğunu biliyorum. Bir çok can gitti, ocaklar söndü. Artık ocaklar sönmesin, çocuklarımız ölmesin istiyoruz. Ölen bütün çocuklar fakirin çocukları, hiç arasında zengin çocukları var mı? Her şeye kader diyorlar. Yoksulun çocuklarının ölmesi mi kader? Bu kadar az zengin varken niye çok fakir var? Biz emekli maaşımızla geçinmeye çalışıyoruz. Bir de askerde çocuklarımız ölünce vatan sağolsun dememizi istiyorlar. Ben bunu da anlamıyorum, on tane olsa yine denmez.

Anne olarak, kadın olarak barışı istiyorum. Çocuklarımız ölmesin istiyorum. Barışı hep beraber istersek gelecek, daha çok kadınlar istemeli. Hepimiz insan gibi yaşayalım. Türkiye’nin her yeri aynı olsun. İnsanlar rahat yaşasın, istedikleri gibi konuşsunlar. Bu kadar parayı silahlara vereceklerine çocukların okullarına, hastanelere harcasınlar.
Barış demek tüm sıkıntıların durması demek. Ama AKP barışı istiyor mu, onu da anlamadım. Türkiye’de yaşayan insanlar barışı isterse AKP de isteyecek. Benim oğlum sağ salim geldi, herkesin oğlu da gelsin.
Artık kimse ölmesin.