Hastanede gaz mahsuru

Taksim metrosunun merdivenlerinden çıkarken başka bir hava var diyordum içimden, ama babamın hastanede yatıyor olmasına yordum. Tuhaf bir hava soluyarak hastanedeydim. Bir vakit sonra, hastane bahçesinde beklerken ardı ardına gaz fişeği sesleri gelmeye başladı. Çok geçmeden insan çığlıkları duyuldu. Ne olduğunu anlamak için hastane çıkışına doğru yürüyordum ki bir grup genç koşarak hastane bahçesine girdi ve tabii hiç vakit kaybetmeden çevik kuvvet polisleri sahnede yerini almıştı. Hastane bahçesine onlarca gaz fişeği atan polislerin yaptıklarının kelimelere dökülmüş hali “burası hastane değildi”. Ama ne olduğunu anlamak mümkün değildi. Gençler dağılınca polis de geri çekildi. Bu kez siren sesleri duyuldu, yaralılar ambulanslarla hastaneye getiriliyordu. Bu esnada bir müdahale daha geldi, daha yoğun çok daha sert! Kardeşimin hastanede hemşire olması benim içeri girmemin anahtarıydı. Acil müdahalede görevli olan kardeşimin yanına girdim, adeta acilde insan solukları ve iniltileri “burada savaş var!” diyordu. Kafasından ağır darbeyle yaralanan bir kişi, kendinde bile değildi. Başka birinin resmen karnı deşilmişti, kanlar içinde… Bir kargaşayla acil kapısı kapatıldı, artık hastanede yer kalmamıştı.

Babamın yoğun bakımda kalan kıyafetlerini alma bahanesi ile yukarı çıktım. Yukarı çıktığımda Sırrı Süreyya Önder’in yoğun bakımda yattığını gördüm. Türkiye’de bir milletvekili (ama tabii hangi renkten) olmanız polisin size müdahale etmeyeceği anlamına gelmez, pardon can güvenliğini sağlamayacağı anlamına gelmez demeliydim.

Yandaş medya kapıya yığıldığında gençler engel olmak istedi. Sözleri niçinlerini özetliyordu. “Neden çekiyorsunuz, sanki yayınlayacak mısınız!” Bu vakitten sonra ne anlatayım bilmiyorum çünkü göremez olduk, haykırış duyar olduk, biber gazı başroldeydi.

İkinci gün Alman Hastanesi’ndeydik. Buraya yapılan saldırı müthişti! Gaz fişeklerinden biri hastane bloğuna isabet etti. Babamı hastaneden çıkaracaktık, gazın çekilmesini beklemeliydik hoş sonrasından polisler her yeri kapattığından saatlerce mahsur kaldık. Araçtan inip polislerin yanına gittim, babamın kalp krizi geçirdiğini durumunun ağır olduğunu ifade ettim, babamı işaret ettim. Gördükleri halde yol vermediler. Geri döndük, dörtten fazla farklı sokak denedik çıkamadık. Girdiğimiz o son sokakta saklanan direnişçi gençler sayesinde çıkabildik Taksim’den. Ve sonra dedim ki “evet polis güvenliği ve huzuru, bu marjinal gençlerde huzursuzluğu ve bölücülüğü temsil ediyor!”