Tencerem var tavam var çapulcuyum havam var!

Yüreğim pır pır, gözüm kol saatimde... Saat:21.00. Mutfağımdan aldığım küçük çelik tavam ve kaşığımla balkona çıkıyor ve tüm birikmişliğimle isyanlarda çığlık çığlığa geceye sesleniyorum. Karşı komşularım benimle birlikte aynı isyanla başlıyorlar. Işıklar yanıp sönerken sesler birlikteliğin ritminde mutluluğunu haykırıyor … Hızla merdivenleri inip sahilde dostlarımla buluşmaya gidiyorum sonrasında... Çınarlıkta buluşuyoruz. Çevremde gençlerin enerjisi ve coşkusu var... ‘Sağ yok sol yok DİRENİŞ VAR’ çığlığı yükseliyor gecede. Yanımda bebek arabasındaki bebekleriyle yürüyen genç çifte gülümsüyorum...Anne şefkatiyle sarıyorum onları, içtenlikle gülümsüyor ve yürüyoruz. Sokaklardan geçerken balkonlardan bayraklarıyla eşlik ediyorlar evdekiler... ‘Balkondan olmaz aşağıya in’ seslenişleriyle ve alkışlarla dolaşıyoruz Değirmendere sokaklarında...Son durağımız sahildeki anfi tiyatro oluyor. Gençlerin anlık kurguladıkları gösterileri izliyor, seslerine eşlik ediyor, ertesi gün buluşmak üzere ayrılıyoruz genç yaşlı tüm yürekler umut dolu olarak... Yaşlı, genç, kadın, erkek ve çocuklarla sokaklara, balkonlara çıkan Değirmendere sakinleri ülkemin yaşadığı isyanın  küçük bir  kesitiydi mutlaka... Evime dönerken içim umutla dolu “işte bu halkın devrimi” diyorum. Bizim tanıdığımız öğrendiğimiz devrimlere hiç benzemeyen, silahları sosyal medya olan, orduları eğitimli ve uyanık genç beyinlerden oluşmuş, sevgi, saygı, barış çiçekleri sunan, ağır, vakarlı ve birliktelikle sağlam yapılmış ve de devam eden bir devrimdir bu... Bunu bizim yetiştirdiğimiz (çektiğimiz acıları onlar yaşamasın diye her türlü olanağı önlerine serip korumaya aldığımız) çocuklarımız başardılar. İşte bu gururla evime dönüp iktidarın tv kanallarına kulak verdiğimde aciz ve çırpınan siyasetçileri dinlemek bana eziyet vermeye başladı. Yüreğim ülkem için ezilirken “bu ülke bu siyasetçilere kalmamalı” diyorum... Onlar çağın ve gençlerin çoookkk gerisinde kalıp anlayamadıkları gibi kör döğüşün pençesinde hala bu kavrayamadıkları harekete siyasi bir kimlik giydirmeye çabalayıp duruyorlar... NE ACI... Yaşamları zapt-u rap altına almaya yönelik ümmetçi zihniyetlerin uğradıkları yenilginin bu çırpınışları, çırpındıkça saplandıkları iftira çukurlarında tarihe gömülmelerini tüm içtenliğimle diliyorum onları izlerken... Ve biliyorum ki benim gibi düşünen, Değirmendere’deki dostlarımla, sosyal medyada paylaşımlarımızla gönül birliği yaptığım uzaktaki sanal olmayan, birlikte ortak yıllarımın geçtiği can arkadaşlarımla geleceğe umutla bakıyor, yaşamımızın her alanına emir vermeye kalkışan, geleceğimiz minik torunlarımıza kadar her alana kendi kör zihniyetlerini yerleştirmeye çalışan uygulamaları başlatan bu baskıcı diktalara DUR diyebilmenin sevinç ve gururunu yaşıyoruz...   Bu başkaldırış bir yol haritası olacak...Bize öğreten, güç veren, yol gösteren bir  ders  olarak ömrümüzde kalıcı bir imza olarak yerini aldı...
Şimdilerde forumlarla “    gerçek akiller” olarak oturup konuşuyor tartışıyor, fikirlerle çözüm yolları üretiyor bu pırıl pırıl gençliğimiz... Vee biz onlarla ve kendimizle gurur duyuyoruz... Artık korku ve kederimiz sıkıntılı duruşumuz sona erdi... Gördük ki bu ülke de umut var bu ülke bir gün gerçek yöneticilerini bulacak...
Yasalarıyla, renkli ekranlarda olmayan hayatların renkleriyle oluşturdukları dizilerin mahmurluğunda uyutmaya çalıştıkları bu yürekli halka güçleri yetmedi, asla yetmeyecek... Direndik ve direniyoruz...
Hep birlikte elimizde tavalarımız, ağzımızda kadınlığın güzelliğinde şarkımız yükseliyor geceye: TENCEREM VAR TAVAM VAR, ÇAPULCUYUM HAVAM VAR...