Büyümez Ölü Çocuklar

Ekin AKDAĞ
Mustafa Eminoğlu Anadolu Lisesi
Kayseri

Çocuk için ‘öldü’ diyorlar. Ölüm zaten çiçek açmayan bir duygudur. Ölümün erkenliğini ise en iyi çocuklar anlıyor. Biz de ölümün karşısında çocuk gibi kalıyoruz. İnsan nasıl kabullenir birinin öylece hayatından çıkıp gitmesini? Hele de bahsedilen insan gerisinde yaşayamadığı anılarını bırakan küçücük bir çocuk ise.
Çok çocuk kaybettik 31 Mayıs’tan bu tarafa. Biz halk çocuklarının ölüm haberlerine kahroldukça, faşiste armağan oldu kan. Irkını, dinini, dilini, henüz oluşmayan siyasi ideolojisini bir kenara bırakamadılar bir türlü. Biz, ‘Mehmet, Ethem, Abdullah, Ali İsmail, Medeni, Ahmet, Berkin’ dedikçe; ‘Alevi, Kürt, terörist, anarşist’ dediler. ‘Sokağa çıkmak için bahane arıyorlar.’ dediler. Kimin yüzündeki acılar isyana bahane olabilir? İsyan için bahane ölüm değil, yolsuzluklarınızdır, hukuksuzluğunuzdur, baskıcı devlet yönetiminizdir. Bunu anlatamadık ya, bu dert olsun bize.
Ethem, Medeni, Ali İsmail, Berkin derken tüm her şeyden uzak bir çocuk. Daha önce adını dahi duymayıp, yanaklarını sıkmadıkları çocuk için seferber olan bir halk. Bunun siyaseti, ırkı, mezhebi, ideolojisi yok. Kırmızı tulumlu çocuk Pamir bize yeniden  kardeşliği hatırlattı, barışı hatırlattı. Onlar ise ‘çocuk’ diye bağırdıkça, iğrenç siyasetlerine bürüdüler üç buçuk yaşındaki bedenini Pamir’in.
Sen ışıklar içinde uyu Pamir. Biz buradayız, senin için, özgürlük için, akan kanlar için buradayız. Şarkılarımızı söylüyoruz. Vazgeçmiyoruz.