Parmak izi

Fevzi ÖZLÜER*

Niyazi sabah yedi buçukta işyerine geldi. Dün gece ikide işten çıkmış, üç dört saat uykudan sonra yeniden PVC testeresinin başına oturmuştu.  Beylerbeyi Sitesi’ne elli bin pencere yetişmesi gerekiyordu ve iki haftaları vardı. Testerenin başında üç Suriyeli,  dört çırak ve kendisi vardı. Ateş topuna dönen testereye eldiven dayanmadığından, sabah işe gelirken,  annesinin bulaşık eldivenlerini getirmişti. Testerenin kolunu, kalın eldivenlerden kavrayamadığı bir anda, bıçak kaydı ve sağ baş parmağını boydan boya koparttı. Can havliyle “anneee” diye bağırdı. İşyerinde doktor yoktu ve en yakın hastaneye yarım saat sonra varabildiler. Parmağını gömleğiyle bastırırken, babasını aradı:  “Baba, hastanedeyim, kimliğimi almamışım, parmağım koptu, gel, dedi.” Babası, Niyazi’nin kimliğiyle geldi. Oğlum,  bir yıldır çalışıyorsun, niye hastaneye giriş yaptırmadın, dedi. Sigortamı başlatmamışlar baba, dedi.  
Kimliğini uzattı, ad, soyad, tc ve ötesi kayda girdi. Kayıt bankosundaki adam, sağ parmağınızı uzatın, veri tabanına kaydetmemiz gerekiyor, dedi. Niyazi, sağ parmağım koptu, ondan buradayım, dedi. Kayıt yapamayız, tedavi olamazsınız o halde, dedi. Onu hastaneye getiren çırak Osman;  Niyazi abi, parmağın cebimde, verelim, dedi.   Osman cebinden parmağı çıkarttı, önce kaydını aldılar Niyazi’nin, sonra acilden girişini yaptılar. Doktor, parmağı dikti, çok kan kaybetmişsin, işlevini yerine getiremeyecek ama uzvun tam olacak, dedi.  Kazayı öğrenen işyeri müdürü, bir saat sonra hastaneye geldi. Şikayetçi olmayın, oğlun iyileşince işine devam etsin, hastane masrafları için de şu parayı kabul edin, dedi; Niyazi’nin babasına.  Babası iç geçirdi, sustu, niye yapmadın oğlumun sigorta kaydını, dedi. Kızgın bakışların arasından söz aldı Müdür: Müteahhit senetleri ödemiyor, biraz geciktik, ama oğlunuzu işine devam edecek, dedi.  Kötü haber kulaktan kulağa yayılıyormuş gibi, Niyazi’nin avukat kuzeni aradı:“Niyazi, sen hiç merak etme, sürüm sürüm süründürürüz, kopan parmağın tazminatını alırız, ben de en az yirmi parmak dosyası var”, dedi.  Niyazi, telefonu kapatmak istedikçe ısrarla devam etti, “oradan ayrılma, ben stajyerimi gönderiyorum, sana vekalet bilgilerimi getirecek, eve gitmeden vekaletini çıkart”, dedi.  Niyazi’nin telefonu tutacak daha fazla gücü yoktu, telefonu kapattı.
Belediye otobüsüne bindiklerinde, parmağında askı vardı, yanıma oturdu. Geçmiş olsun, dedim. Geçti oldu abi, dedi. Konuşmak istemediğini anladım, elimdeki  Danıştay kararını okumaya devam ettim.  Kamuda, personelin parmak izi alınarak, işe giriş çıkış saatlerinin tespit edilmesine yönelik uygulamayı,  Danıştay iptal etmişti.  Kişisel veriler gizlidir ve kişinin rızası olmadan parmak izi kullanılamaz, diyordu mahkeme.
Niyazi o anda bana döndü, parmağım koptu, diktirdik abi, görünmez kaza, dedi. Geçmiş olsun,  iyisin değil mi ? Dedim. İyiyim abi, patronda işe başlatacakmış, babama öyle demiş, dedi.  Sağlığın yerinde olsun, iş bulunur, kafan rahat olsun, ben de yıllar önce başparmağımı kırdım, geçiyor, ama acıyor biraz, dedim. Hemhal olduk, parmak kardeşliği kurduk. Otobüsten aynı durakta indik,  bir hafta sonra geçmiş olsun için aradım. Canı sıkkındı Niyazi’nin.  Kötü bir şey yok umarım, dedim. Yok abi, patron işyerine girişi, çıkışı parmak iziyle yapacakmış, dün kapılar değişmiş;  Çırak Osman aradı;  söyledi,  dedi. Canım sıkıldı, sıkma canını, iş mi yok, hem kuzenin de gereğini yapar zaten, diyebildim.  İki ay geçti, iş aramaya devam ediyordu Niyazi, engelli değilim abi, kapıları değiştirsinler çalışırım, diyordu. Engelsin Niyazi, engelli değilsin, diyebildim. 20.4.2014
 
*Avukat