Çocuk yapın!

Ayşen AKSAKAL

Varsa bir sevdiğiniz, varsa elinizde aşk, durmayın çocuk yapın!
“Böyle bir dünyaya çocuk getiremem” derken siz,  aşk için değil, umut adına değil, başbakan buyurdu diye dünyaya gelen çocuklar büyüyor.
Babaları silah alıyor onlara oyuncak olarak, polis kostümleri giydiriyor. Mitinglere götürüp ellerine turuncu promosyon balonlar veriyor.
Mitinge ayrı kapılardan giriyor anaları ile babaları. Bu çocuklar kadın ve erkeğin arkadaş olabileceğini bilmiyor.
Sünni olmayanı gavur diye anlatıyor aileleri çünkü başbakan “afedersiniz Alevi” diye başlayan cümleler kuruyor.
Bu çocuklar halkların kardeşliğini bilmiyor, çünkü onların ailesi de dünyanın onlar gibi olmayanına nefretle dolduruldu.
Çoğu tiyatroya gitmiyor, çünkü başbakan tiyatroya harcanan parayı devletin zararı olarak gördü. Dar gelirli ailenin bütçesi de gündemi de tiyatroya uzak kalıyor.
Resim asmıyor evlerine bu inancın en büyük sermayedarlarından biri, bunu dinen caiz görmediğini gazetelere anlatabiliyor. Bu çocuklar bir resme dalıp gitmeyi bilmiyor.
Mevlütle büyüyor bu çocuklar çünkü bu iktidar festivallere karşı, operayı senfoniyi elitist buluyor.
Polisleri kahraman sanıyor bu çocuklar çünkü bu çocuklara okulda “Ama polis Berkin’i öldürdü” diyecek arkadaşları olmuyor. Siz doğurmadıkça olmuyor.
Bakamam demeyin; rahat batsın size ne olur yani? Çocuktan öte bir hayal var mı?
Her hayal ertelenir ama çocuğu ertelemeyin, siz geç kaldıkça ona anlatacağınız memleket mazide bir anı olmasın.
Asgari ücretle 3 çocuk yapıp geçinebilen üzerine de  hala başbakanın tokadı ile övünen var. Varsın sizin çocuğunuzun seçim arabasından fırlatılmış renkli topları, plastik oyuncakları olmayıversin.
Dizinize oturtup dünyayı anlatsanız bile o mutlu, siz mutlu.
Çocuk yapın!
Aşksız kaldı dünya, sevgisiz çocuklar büyüdü ve sevgisizlik saçıyor etrafa, nefretleri milyonlara yetiyor.
Siz aşk çocukları yapın, sevgiyi görsün ve koklasın sizde, kalbinde umut olsun. Öyle sevin ki onu, içindeki sevgi yetsin çevresine de.
Rakel Dink gibi “o katil de bir zamanlar bebekti” diyebilecek analara ihtiyacımız var, oğlunu yolsuzluğunun öznesi eden, paralar aklatan babalara ve görünmez analara değil.
Sizin anlatacaklarınız var, dinleyecek çocuklar yapın!
Kolay ölmezsiniz çocuk yaparsanız.
Yaşamak zorundasınız! Hayattan imtina etme lüksünüz olmayacak.
Onun için yaşamak ve önünü açmak zorundasınız. Dünyayı değiştirmek için bir nedeniniz daha olsun, taa kalpten.
Pes etme şansınız olmasın diye çocuk yapın.
Onun yolundaki taşları temizlerken, belki de fark etmeden dünyayı da temizliyor olacaksınız.
Herkes için değil, o’nun için kahraman olmak için yaşayacaksınız.
Hayatla savaşmak için güç gelecek bileğinize, hayatta kalmak için direnirken bir yandan da bileceksiniz ki, bir gün toprak olsanız bile geride sizden bir tohum, bir filiz kalacak.
Güzel hatıralarınıza sarılmış, anınızı yaşatan ve ideallerinizi devredebileceğiniz bir İNSAN bırakacaksınız geride.
Bebekken kokusuna, çocukken gülüşüne, ergenliğinde atarlarına, yetişkinliğinde aklına ve sağduyusuna hayran olacağınız bir insan getirin dünyaya.
Ona bir şey olursa diye korkacaksınız, çıldıracaksınız, çılgınca kollayacak, kendinizi hep önüne atacaksınız.
Bu çılgınlık ayakta tutacak sizi.
Kendinizi adamanın, karşılıksız sevginin ve ona gururla bakmanın hazzını yaşayacaksınız.
Çocuk yapın, kucağınızda uyutun, doyasıya koklayın, onunla top oynayın, bebekleri konuşturun, okuldan almaya gittiğinizde kucağınıza atlamasının keyfini  yaşayın, paylaşmayı öğrettiğinizde gururlanın, “seni seviyorum” dediğindeki mutluluk gözyaşını tadın, ilk aşkını dinleyin, aşkı öğretin, kolunuza takıp yürüyüşe gidip boyu posuyla övünün, karşınıza alıp dünyayı onun gözünden dinleyin, sohbeti size bal eylesin.
Bir gün ona kalkan eller olur diye korkmayın; o elleri kırın!
O elleri kıracak gücü hiç bir yaşta kaybetmemek için çocuk yapın!
İkna edemediysem sizi, -başbakanın kitlesinden farkınız olduğu içindir gerçi- bir kez de şunu denemek isterim.
Ölüyoruz, öldürülüyoruz, bir avuç kalıyoruz, azalıyoruz.
Çocuk yapın çünkü;
Bir evlat büyütmelisin. Kavgada yiğit olmalı.