Makinenin vicdanı yok, onu çalıştıranların var

Leyla GÜZEL / Çağlayan-İSTANBUL

Çağlayan’da çalışan ve aynı zamanda Çağlayan Tekstil İşçileri Dayanışma Derneği’nde çalışma yürüten bir kadın işçiyim. Çağlayan’da kadın işçilerin yaşadığı sorunlardan ve meslek hastalıklarından bahsetmek istiyorum sizlere.
Çoğumuz sigortasız çalışıyoruz. Sigortalı çalışsak sezon boşluklarında edindiğimiz borçları aldığımız ücretlerle ödeyemeyiz. Bu nedenle yaptığımız işin sağlımızı bozduğunu bilsek bile çalışmaya devam ederiz.
Türkiye’de yalnızca bir tane meslek hastalıkları hastanesi var, o da Ankara’da. İstanbul gibi işçinin yoğun olduğu bir şehirde böyle bir hastanenin olmaması çok ciddi bir sorun. Uzun yıllar makinede çalışan kadınlar bel, boyun fıtığı, özellikle bacaklarda varis başta olmak üzere meslek hastalıkları yaşıyor.
Biz kadın işçilerin sağlık sorunlarının başında psikolojik travmalar gelir. Büyük işyerinde çalışıyorsan adet sayısı çıkarmak zorundasındır, yoksa ya işten atılır ya da patronun, ustabaşının hakaretlerine maruz kalırsın. Atölyede çalışıyorsan, parça işi yetiştiremezsen hafta sonu haftalığını alamayacağın korkusuyla makine gibi çalışmaya mecbursundur. Bu da psikolojini bozar. Bu makineleşmiş çalışmaya bir de evin sorumluluğu ve toplumun kadına yüklediği yük ağır geliyor, hayat daha çekilmez oluyor.
Regl dönemlerimiz de çok sıkıntılı geçiyor, ne çalışma arkadaşlarımızın ne de patronun anlayışıyla karşılaşıyoruz. Bu dönemlerde sık sık tuvaleti kullanmak sorun oluyor, hele ramazan ayında oruç tutan kadın arkadaşlarımız yemeklerini gizli, hatta bazen tuvalette yiyor.
İşte biz kadın işçilerin yaşadıkları. Bütün bunlara karşı Çağlayan Tekstil İşçileri Dayanışma Derneği’nde bir araya geliyoruz. Aynı dertlerden bıkan kadınları da bekliyoruz. Makinelerin vicdanları yoktur, o makineleri çalıştıran insanların vardır vicdanı. Yine biliyoruz ki kimse bizim derdimizi biz elimizi taşın altına koymadan çözemez.