Londra yanıyor

İşçi Partisinin politik ihanetinin üzerinden on yıllar geçtikten ve  İngiliz Muhafazakar Partisinin işçi sınıfına karşı yaptığı bariz saldırılardan sonra, bir zamanlar küresel imparatorluğun merkezi olan Londra’yı sallayan kızgın ve küskün bir sınıf ortaya çıktı.
Alevler Birmingham’ı, Croydon’u, Bristol’ü, Liverpool’u ve Tottenham’ı sardı.
Son sayımda 1960’ların ve 1990’ların patlamalarını ateşleyen aynı sigorta yine iş başındaydı: Polis şiddeti bu sefer dört çocuk babası 29 yaşındaki Mark Duggan’a karşı.
Fakat polis şiddeti kıvılcımı ateşlemiş olsa da asıl sebebin o olduğu anlamına gelmez. Yıllarca yapılan kesintiler, işsizlik, kesilmiş eğitim olanakları ve eski basit  politika anlamında - fakir ve malları ellerinden alınan vatandaşlar, göçmenler ve benzerleri hedeflendi. Ve bu durum birçoklarının zihninde mayhoş bir tat bıraktı. Özellikle de Avrupa’nın finansal merkezi haline gelmiş bir şehrin ortasında, aşırı bolluk içinde yaşayanların yarattığı ışıltılı bir manzarada.
Tahmin edilebileceği gibi, anketler ‘60’larda veya 1992’de Güney Californa’yı kasıp kavuran Rodney King polis-şiddeti beraatı sırasında iktidarda olan Amerikalı kuzenlerinin kulaklarını çınlatmış olmalı.
“Onlar sadece suçlular-bu sosyal şartlarla ilgili bir durum değil”
“Bu insanlar sadece eşkıya, onlar hırsız, hepsi bu”
Son baktığımda hırsızlar genellikle bir şey çaldıklarında ateş yakmazlardı.
Yangınlar  birer yok etme girişimidir; nokta.
Vaiz Dr. Martin L. King Jr ‘60’lardaki kargaşa sırasında demişti ki: “İsyan, sesi duyulmayanların son çaresidir.”
İngiltere’nin başındakiler ise hâlâ bir şey duymadılar.