Kimi temsil ediyorlar?

“Wall Street’i İşgal Et” Hareketi Amerikan kalbinin umursamazlığında imparatorluktan duyulan memnuniyetsizliğe dikkat çekti. Sokaklara dökülen küçük grupların sıcaklığı hava gibi halkın bir çok kesiminde etkili oldu. Daha fazla insanı sokaklara dökmek gibi amaçlarına henüz tam olarak ulaşamasa da bu hareket bir çok insana esin kaynağı oldu. Kim, bu kapsamda ekonomik elitler ve politik hizmetkarlarının alabildiğince yayıldığını inkar edebilir? Yakın zamanda yapılan anketlere göre kongre Amerikalıların sadece yüzde 10’unun desteğini alıyor. Bir diğer şekilde anlatmak gerekirse Amerikalıların yüzde 90’ı kongreyi desteklemiyor. Yüzde doksan. Bu kadar ezici bir çoğunluk politikacılara ve kongreye karşıyken bu nasıl demokrasi olarak adlandırılabilir?
Avrupa’nın çoğu ülkesinde uygulanan parlamenter sistemlerde güven oylamalarında bu seviyelerde kamuoyu desteği gereklidir. Fakat burada, ABD’de katı ve aşamalı politik sistem bir hapishaneye ve hatta birçok insan için engele dönüşüyor. Politikacılar ise açıkça ve gururla İşgal Hareketinin yüzde bir olarak tanımladığı zengin elitlerin çıkarlarını gözetmeye devam ediyorlar.
Thomas Jefferson Springfield’ı şok eden büyük Shays İsyanı sırasında bu tür bozuklukları doğal ve sağlıklı gördü ve dedi ki “Arada sırada küçük bir isyanı iyi bir şey olarak görüyorum. Bu hükümetin güvenilir ve sağlıklı olması için gereklidir.” 20 yılı daha bunun gibi bir isyan olmadan geçirmemeliyiz. Bu yüzden bir dahaki sefere bir yeni muhafazakar ya da Çay Partisi İşgalcileri Amerikanvarilikten uzak olarak nitelediğinde bunu hatırlayın.
İnsanlar politikacılar veya kiralık kuklalar vahşi üst sınıfa imkanları peşkeş çektikçe öfkeyle doldular. Yeni Roma yanarken onlar yüz dolarlık ithal sigaralarını yakıp keyif yaptılar.