Tarih bizim Tahir bizim kime ne?

Fransa’da alınan karar ifade özgürlüğüne vurulmuş bir darbe midir, yoksa nefret söylemini engellemeye yönelik bir düzenleme mi ?
Bu tartışma Fransız demokrasisi açısından son derece önemli olabilir ama bizim açımızdan çok şey ifade etmez.
Fransa’da söz konusu yasa çıkmasın diye  kampanya yürütürken aynı gün elli gazeteciyi gözaltına alıyorsanız ifade özgürlüğüne dair analizlerinizin inandırıcılığı olmaz. “Ama onlar gazetecilik yaptığı için gözaltına alınmadılar” lafının da artık hiçbir anlamı kalmamıştır. Hangi tür gazeteciliğin, ne tür haberciliğin meşru ve makul kabul edileceğini polemik konusu yapmak zaten ifade özgürlüğünden nasibini almamış olmayı göstermeye yetmektedir.
İşimize gelince “Dış politikada dostluk değil çıkarlar geçerlidir” söyleminin arkasına sığınıyor, hoşumuza gitmeyen işler olduğunda “küstüm” oynamaya başlıyoruz.
Hele her soykırım gündeminde “Ama siz de Ruanda ve Cezayir’de katliam yapmıştınız” yaklaşımı ise başlı başına bir politik ahlak sorunudur. Onlar bizimle ilgili bir gündeme odaklanmasalar, Cezayir, Ruanda gibi konuları tartışmayacağımızı  kendi ağzımızla ilan ediyoruz. Bunu da mütekabiliyet  ilkesinin gereği  sergilenen bir tutum sanıyoruz.
Tarihi tarihçilere havale etmek işi çözüyorsa Dersim yüzleşmesinin anlamı nedir? Tarihimizdeki kara lekeler iç politika konusu yapılabilir ama dış politika konusu yapılmasına asla müsaade etmeyiz mi, demekteyiz.
Fransa’da alınan karara tepki olarak “Bizim tarihimizde böyle şeyler yoktur” mesajı ise “İnkarın cezalandırılmasını haklı çıkaracak” ölçüde büyük bir tavır sorunudur.
Şimdilik tarih tartışmalarını bir kenara bırakıp yaşayan tarih konumuna gelen bir vakanın konusu olan “Tahir Canan” davasına bakalım. 30 yılı bulan bir kesintisiz mahkumiyetten söz ediyoruz. Konu meclis insan hakları komisyonunun gündemine geliyor ve AİHM’yi adres gösteriyoruz.
Yıllar sonra Türkiye hukuk tarihine dönüp baktığımızda bu davayı nasıl izah edeceğiz ?
Tarih bizim Tahir bizim kime ne, demekten başka söz kalmıyor galiba.