Kuyruklu Şiir

Gazeteci iş güvencesini yitirmiş , gazeteci haber özgürlüğüne sahip değil, gazetecinin sosyal güvenceleri bir bir yok ediliyor ve de  gazeteci her gün biraz daha kimliğini yitiriyor.Yeni medya düzeni  projesi çerçevesinde dört yıl önce  iktidar gazetecilerin yıpranma payına göz diktiydi.Ve gazetecilerin yıpranma payı kalktı. Şimdi Başbakan meslek örgütlerine sesleniyor. Getirsinler yıpranma payına ilişkin görüşlerini içeren dosyalarını, bakıp  çözelim anlamında. Yazıları yüzünden suikastlara uğrayan,öldürülen gazetecilerden,haber uğruna sakat kalan, dövülen, biber gazıyla terbiye edilen! Muhabir, foto muhabiri ve kameramanlardan bu hakkı gasbedenlerin  kimler olduğu  unutulmuş gibi. TBMM’de AKP’li bakan ve milletvekillerinin bir gece yarısı operasyonu ile gazetecilerin  yıpranma payını  nasıl yok ettiklerini bilmiyorlar mı sanki. Cezaevinde tutuklu ve hükümlü gazeteci sayısı 90’ı aştığı şu sıralar gazetecilere aba altından sopa gösteriliyor. Gazeteci, ceza Kanunu ve TMK’nin yoruma açık maddeleri ile korkutuluyor, baskı altına alınıyor. Haberlerinde,yazılarında oto sansür uygulamaya zorlanıyor, işsiz kalmakla tehdit ediliyor. Hangi partiden olurlarsa olsunlar TBMM’yi oluşturan tüm milletvekillerinin halkın bilgi edinme hakkı, düşünceyi ifade hakkı önündeki engelleri kaldırmak görevleri olmalı. Öncelikle demokrasi sözcüğünü dillerinden düşürmeyen AKP’nin ve elbette Başbakan Erdoğan’ın. Eğer uluslararası ölçütlere göre dünya demokrasilerindeki sıralamalarda dibe vurmuş durumumuzdan memnunlarsa diyecek bir sözümüz yok. Bir an düşündüm. Sermaye, siyaset, medya sarmalında her gün biraz daha kan kaybeden, basın mesleğinde yıpranan gazeteci kimin umurunda. Onlar muhabir, kameraman, fotoğrafçı yani medyanın ecirleri. Gerektiğinde iktidarın, siyasetçilerin, ,medya patronlarının kolayca suçlayarak halkın önüne attıkları günah keçileri. Örgütsüz olmaya zorlanan, sendikalardan uzak durması öğütlenen  basın emekçileri. Meslekte örnek alacakları anlı şanlı kıdemli  yazarlar, yayın müdürleri ise tarafsızlıklarını çoktan yitirmiş, patronlarının, şirketlerinin sesi olmuşlar. Kendi aralarında kalem kavgalarını, nefret dilini de kullanarak sürdürüp duruyorlar.  
Gazetecilik mesleğine “yıpranma payı” tanınmasının geçmişi  30 yıl öncesine dayanıyor. Gazeteciliğin  büyük risk taşıyan, erken ölümlere ve meslek hastalıklarına yol açan zorlu çalışma koşulları dikkate alınarak Meclisten çıkarılmış bir yasaydı. Basın çalışanına  erken emeklilikte yılda üç ay kazandırıyordu. Eksik sosyal sigorta primleri ise işverenden kesiliyordu. İktidar milletvekillerinin bir gece ansızın Meclisten geçirdikleri bir tasarı ile kaldırılan yıpranma payı  Başbakan Erdoğan’ın çıkışı ile  yine gündemde. İktidar bu kez kendi yanlışını basın çalışanlarının lehine değiştirebilecek mi? Bekleyip göreceğiz.
Günümüz medyasında patrona yakın olmanın, haber, yorum ve yazı önceliğini patron çıkarlarına ayırmanın, patronları iş çevrelerinde temsil etmenin, gazete sahibinin hangi siyasetçi ile iyi ya da kötü ilişkileri olduğunu bilerek iş görmenin, yağcılığın dozunu ayarlayabilmenin, üst katta çalışanları dengede tutmaya çalışırken aşağı katlardaki muhabir ve yazı işleri tayfasına, fotoğrafçılara sinek kadar değerlerinin olmadığını belli edecek cool bir tavır edinmenin ne denli zor ve ince bir iş olduğunun bilincindeyim. Kanımca asıl yıpranan bu şövalyeler.Yıpranma hakkı onlardan da esirgenmemeli (!)
 Gelin yazıyı  Orhan Veli’nin  Kuyruklu şiiri ile  sonlayalım. Kuyrukçuluğu, yalakalığı mesleğinin önüne alan kimilerine  adayarak:
    -Kuyruklu  Şiir-
    Uyuşamayız, yollarımız ayrı;    
    Sen ciğercinin kedisi, ben sokak kedisi;
    Senin yiyeceğin kalaylı kapta;
    Benimki aslan ağzında;
    Sen aşk rüyası görürsün, ben kemik.

    Ama seninki de kolay değil ,kardeşim;
    Kolay değil hani,
    Böyle  kuyruk sallamak tanrının günü.