Roboski’den mektup

Bu hafta  insan hakları savunucularının yürüttüğü kampanya dolayısı ile köşemi Aslan Encü’nün mektubuna bırakıyorum. Üzerine yorum yapmaya, söz söylemeye ihtiyaç bırakmayacak netlikte bir vicdan çağrısı…

İstatistik değil “İnsan”ım! Benim de bir hikayem var…
Ben Aslan Encü’yüm,
Babamın 3. oğlu, anamın sakin yavrusu…
Keklik avlarken bir yandan da “Dağ bizim maral bizim. Avcı burada ne gezer” türküsünü mırıldanırdım.
Bilemezdim, keklik avladığım dağların başka avcıları da varmış.
Çok sevmezdim insan muhabbetlerini hatta sorsanız anam, sessiz sakin der benim için. Lakin bende de vardı bir deli sevda.
Ağabeyim, 10 kardeşe bakmak için gittiği kaçakta bacağını bırakmıştı şimdi bana mezar olan bu toprağa.
Bir mayın da onun payına düşmüştü.
Sıra bana gelmiş ağabeyimin yerine ben düşmüştüm bu yola. Hem eve bakmak hem de ağabeyimin eskimiş protezini değiştirmek için.
Çıkmadan anama tembih ettim “Kekliklerimi susuz bırakma” diye…
Keklikleri sahipsiz, anamı da Aslan’sız bıraktı o koca bombalar.
Bir kayanın dibinde sessiz bir uykuya daldım bir gece, bir gece bu beyaz karın koynuna bir Aslan düştü ve düştüğü yerden bir daha kalkamadı. İşte böyle bilinsin hikayem. Aynen böyle…  
Azı çoğu yok. Hikayem; bir ailenin çıldırtan yası, bir köyün gençsiz bırakılışıdır. 34’den biri bu dağlarda bombalandı. Bu dağlarda tarih bir acıyı daha yazdı. İşte böyle bilinsin. Aynen böyle…
Hikayeler hep mutlu sonla bitmez; anamın “Oğlumdan geriye bir pincik et koydum tabuta” feryadı çınlasın kulaklarınızda…
     …
Belki kızacaksınız ama bir çift sözüm var;
Eğer beni öldüren bombalar ADALET’i de öldürmediyse,
ADALET talep ediyorum…
Herkesin hakkı değil mi Adalet?
YOKSA
O kocaman, pahalı bombalarını beni öldürmekte harcadığı için devletten ÖZÜR dilemeli,
Hedefi şaşırmayıp beni öldürdüğü için Genelkurmaya TEŞEKKÜR mü etmeliyim!?