Uluslararası işçi sınıfı

Ülkenin çeşitli yerlerinden ve dünyanın değişik ülkelerinden işçi sınıfının Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü 1 Mayıs’a ilişkin gelen haberlerin hepsinin istisnasız ortak bir yanı bulunuyor. Bu ortak yan 1 Mayıs 2012’nin geçmiş yıllara göre çok daha fazla işçi ve emekçi katılımı ile gerçekleşmiş olduğudur. Kuşkusuz böyle bir tablonun ortaya çıkması sürpriz değildir. Krizin pençesindeki Yunanistan, İspanya, Portekiz vb. gibi ülkeler için katılımların yoğun olması beklenen bir şeydi. Ancak diğer ülkelerden gelen haberler uluslararası sermayenin saldırılarına karşı, uluslararası işçi sınıfının 1 Mayıs’ta güçlü bir ihtar verdiğini gösteriyor.
Ortaya böyle bir tablo çıkmışsa, bu tablonun doğru bir biçimde yorumlanması gerekir. Dünyanın çeşitli ülkelerinde işçileri ve emekçileri 1 Mayıs gösterilerine geçmiş yıllara göre daha kitlesel katılmaya iten ortak neden nedir? Kuşkusuz bu neden kapitalist sistemin 2008’de derin bir kriz yaşaması, bu krizin tüm yükünün işçi ve emekçi kitlelerinin üzerine yıkılmasıdır. Pek çok ülkede, büyük sermayenin hizmetindeki devletlerin peş peşe “ekonomik istikrar paketlerini” uygulamaya sokması geniş işçi kesimlerince ya sessizlikle, ya da geri düzeydeki tepkilerle karşılandı. İşçi sınıfı ve emekçi yığınlar büyük sermaye lehine alınan “tedbirlerin” ağırlığını ya tam anlayamadı, ya da kendi yaşam ve çalışma koşullarında büyük değişikliklerin olacağı ihtimalini dışladı.
Oysa peş peşe alınan ekonomik sosyal tedbirler, yani ücretlerin geriye gitmesi, sosyal hakların budanması, eğitimde, sağlıkta yürürlüğe konan hak gaspları işçi ve emekçilerin yaşamlarını derinden etkileyecek tedbirlerdi. İşçi ve emekçiler bir anda büyük banka ve tekellere aktarılan trilyonlarca doların faturasının kime çıkacağı konusunda bir kafa karışıklığına sahiptiler. Sanki ortada kaynağı belirsiz bir para vardı ve bu paralar büyük sermayeye aktarılıyordu. Ancak 2008’den bu yana yaşananlar bu konularda her türlü kafa karışıklığını ortadan kaldırdı. Açık seçik görüldü ki, krizin altında kalanlar işçi ve emekçiler oldu. Bu paralar işçi ve emekçilerin sırtından dağıtılmıştı. O günden bu yana geçen süre içinde alınan tedbirlerin tüm ağırlığı işçi ve emekçilerin sırtına tüm ağırlığı ile bindirildi.
Yani istisnasız tüm hükümetlerin, bütün sermaye sözcülerinin “aynı gemideyiz” batarsak birlikte batarız söyleminin yalan ve demagoji olduğunu işçi ve emekçi kitleler yaşayarak gördüler. Batanlar işçi ve emekçiler oldu. Bu arada batan bazı şirketler ise diğer şirketlerin midesine inen lezzetli avlar oldular. İşçi ve emekçilerin ise ne avlayabilecekleri bir av, ne de durumlarını birazcık düzeltebilecek en küçük avanta kazanımları vardı. Geriye tek yol kalıyordu: Bu yol mücadele ve sermayenin saldırılarını püskürtme yolu idi. 2012 1 Mayıs’ı işçi ve emekçilerin bu yolu tutacağını güçlü bir biçimde ortaya koydu.
Buradan sonuçla açıkça şu söylenebilir ki, işçi sınıfı ve emekçi yığınlar 2008 krizinden önce sahip oldukları tüm yanılsama ve yanılgılardan büyük oranda kurtulmuştur. Genel olarak ifade edilecek olursa, bugün artık alınan ekonomik ve sosyal tedbirlerden etkilenmeyeceğini, en azından kendi durumunu koruyacağını düşünen işçi ve emekçi kesimleri hemen hemen kalmamıştır. Krizi daha hafif atlatma beklentileri yerle bir olmuştur. Büyük sermaye ve onun hizmetindeki devletler işçi ve emekçiler için ekonomik yaşamı cehenneme çevirmekle kalmamışlar, sosyal yaşamı ve sosyal hakları da ciddi oranda budamışlardır. Sağlık hizmetleri bütünüyle paralı hale dönüşmüş, eğitim daha pahalı hale gelmiş, yapılan zamlar, bindirilen vergiler, tırmanan enflasyonla yaşam koşulları daha da ağırlaştırılmıştır. Bütün bunların üzerine binen politik saldırılar ise daha da yoğunlaşmış, Suriye gibi uluslararası kriz bölgelerine dönüştürülen yerlerde ise uluslararası gericiliğin provokasyon ve saldırıları yoğunlaşmıştır.
Bütün bu gerici gelişmelere karşı 1 Mayıs 2012 uluslararası işçi sınıfının büyük sermayeye ilk güçlü ihtarı olmuştur. Kuşkusuz işçi sendikalarının yönetimleri hâlâ genel olarak farklı bir havadadır. Onlar hâlâ uzlaşma, fedakarlık, sorunları birlikte göğüsleme gibi şarkıları söylemektedirler. Bu arada saldırıları “vahşi kapitalizme dönüş” olarak tanımlayıp, “makul kapitalizme” dönme anlamına gelen çağrılar yapanlarda olmaktadır. Ancak işçi sınıfı ve emekçi yığınlar bir kez hareketlendiğinde sendika yöneticilerinin kurdukları gerici barikatları parçalayacak gücü ve inisiyatifi de kendisinde bulamaması düşünülemez. İşçi ve emekçiler yaşanılanlardan öğrenmekte, ders çıkarmakta ve ilerlemektedirler. Mücadele eden işçi ve emekçi kitlelerin giderek bir bütün olarak sermaye yönetimlerini hedef alması, sermayeyi güçlü bir biçimde püskürtmek üzere eylemini genişletmesi kaçınılmazdır. Kuşkusuz bunun zamanını öngörmek olanaklı değildir, ancak gelişmelerin o yöne doğru ilerleyeceğini  şimdiden söylemek kehanet olmayacaktır.
Bitirirken ülkedeki 1 Mayıs’a ilişkin üzeri kapatılan temel bir gerçeğin altını çizmek gerekir. Büyük burjuvazinin basın ve yayın organları Taksim haberlerini verirken “Herkes burada, çok renklilik var, bayram havasında geçiyor” imajı yaratmaya özel bir önem verdiler. Evet ezilen, sömürülen, baskı altında tutulan herkes orada olacaktır. Çünkü ülkenin tüm temel siyasi, sosyal ve ekonomik sorunları çözme yeteneği gösterecek tek sınıf, işçi sınıfıdır. Ezilen, sömürülen, horlanan tüm kesimler, tüm emekçiler işçi sınıfının omurgasını oluşturduğu hareketin etrafında kenetlenme bilincine doğru ilerlemektedir. 1 Mayıs’ta “herkesin” Taksim’de olması bu gerçeğin açık ya da kapalı farkına varılması, bu gerçeğin teslim edilmesidir. Büyük sermayenin şakşakçılarının üstünü örtmek istediği gerçekte işte budur. Ama bu boşuna bir çabadır.