Milletimin en talihsiz gecesi, ana rahmine düştüğünüz gecedir

Kürtaj tartışması, insanı insanlığından utandıran açıklamalar... Biber gazıyla ölümler, ölenin ailesine bile biber gazı sıkma vicdansızlığı... 14 yaşında kıza tecavüz etmekten serbest kalan polis şefleri, daha ilköğretimdeki kızın gözyaşları... Yüzünü mozaikliyorlar kızın, ya gözyaşları, haykırışları... Savaş tehditlerinin bini bir para... Grev yasakları, greve çıkanı işten atan zihniyet, onun destekçisi hükümet... Sansürler, gazeteciye, bilim insanına, sanatçıya... İşten atarak susturma alçaklığı...
Öyle bir hafta geçirdik ki; ne desek laf değil... Ne desen, bir yanı eksik... Evrensel’in geçen aylardaki manşeti gibi, ne söylesen 301’lik... “Oğlum bak git” diyebiliyoruz şimdik; “Yoksa fena olacak...”
Bugün 3 Haziran... Boşverelim sıcak gündemi, bu haftanın “ağır ve aşağılık” gelişmelerini... Eskilerden söz edelim bu vesileyle, Nâzım Hikmet’in ölümsüz şiirlerinden... Bir de; “Örnek kişiliği ve politikalarıyla” bugünlere de “örnek” olan Adnan Menderes’ten... 60 yıl geçmiş aradan; Türkiye ilerlemiş, büyümüş, muaassır medeniyetler seviyesine yaklaşmış; “nostalji” sadece bizimkisi! Bu yazı da zaten “şiir ve edebiyat” üstüne...
Hani diyor ya Nâzım usta;
“Şaşkınlığın bu kadarına doğrusu ya pes.
Bindiğin dalı kesiyorsun Adnan Menderes.
İlle de asıp kesmek geliyorsa içinden
Ezmekte devâm et Barışçılar’ı, ama sen
Meselâ Yalçın’ı da tıkıyorsun deliğe
İhtiyarcık sana azıcık cilve yaptı diye,
Git, koş, elini öp, af dile, yüzünü güldür,
O, yalnız altın kafeslerde öten bülbüldür.
O, matbaalar yıktırıp kitaplar yaktıran,
O, büyük demokrat, O, hürriyetçi kahraman,
Moskova’yı atomlayalım diyen insancı...”
“Gerileyen Türkiye” ya bu şiirin adı; ne mutlu bize, artık “İleri Demokrasi” ile yönetilen, “ilerleyen Türkiye”yiz; olmaz böyle şeyler artık! Yazarların, gazetecilerin içeri tıkıldığı; hele hele iktidar yandaşlarının “iki laf etti” diye başına iş geldiği günler geçti çoktan!
Devam ediyor Nâzım;
“Şu muhalefetle de alıp veremediğin ne?
Niye öyle hışımla yürüyorsun üstüne?
Kore’ye asker gönderdin de “Hayır” mı dedi?
“Kan aktı hesabı sorulmalıdır!” mı dedi?
Orduyu emrimize verdin, ses çıkardı mı?
“Olmaz olsun” mu dedi Amerikan yardımı?
Feryat mı etti “İstiklâl elden gitti” diye?
Zavallı, sımsıkı sarılmış demokrasiye:
“Başvekil merasimsiz karşılanmalı” diyor.
Bir de bazan coşarak “Hayat pahalı” diyor.”
Bakın işte bir ilerleme “kanıt”ı daha; ne mutlu CHP epey yol aldı; 1950’lerden, 2010’lara... Aslanlar gibi muhafelet şimdi! Esip gürlüyor! Halkın her derdine ortak; koltuk kavgasının esamisi yok içinde... Ne mutlu Türkiye’ye!
Aynı şiirin bir adı da “Adnan Menderes’e Öğütler”... Öğüt de veriyor Nâzım:
“Hürriyet nizamına sâdık kalacaktın ya?
 Vaadettin tanımadın işçinin grev hakkını.
O hakkı bizim tanıdığımız gibi tanı.
Elli istiyorlarsa ateş aç, sonra beş ver.
Ama ufak tefek grevlerde anlayış göster.
Sendika liderlerinizin birçoğu zaten
bizde olduğu gibi emir alır polisten.
Niye telaşlanıp kaybedersin vekarını?
Hem de kırarsın liderlerin itibarını?
Şaşkınlığın  bu kadarına doğrusu ya pes,
Bindiğin dalı kesiyorsun Adnan Menderes.”
Öyle hemen bugüne yorma sevgili okur. Nâzım Hikmet nerden bilsin Memur-Sen’i... Hava işçilerine getirilen grev yasağını nasıl tahayyül etsin büyük usta! Bir kez daha uyarayım sevgili okur; 3 Haziran vesilesiyle Nâzım Hikmet’i anmaktayız biz... Şiir ve edebiyat üstünedir bu yazı... Aman ha!
“Korku’ şiirinde de Adnan Menderes’e sesleniyor Nâzım usta;
“Korkuyor Adnan Menderes ölülerden korkuyor.
Kore dağlarından geliyor kimi
apaçık gözleri dumanlı
kaytan bıyıkları kanlı
yaşları yirmi.
Korkuyor Adnan Menderes
ölülerden korkuyor
hele çocuk ölülerinden.
Karınları davul gibi, boyunları çöpten ince,
kırıyorlar Adnan Bey’in mutfak camlarını
her gece mezarlarından çıkınca...
Korkuyor Adnan Menderes
dirilerden korkuyor
hele çarıklılardan
hele kasketlilerden.
Kasketliler hayını bağışlamayı bilmez.
Korkuyor Adnan Menderes
kocaman yanakları
sarkıyor yağlı, sarı.
Korkuyor Adnan Menderes
üç saata indi uykusu.
Korkuyor Adnan Menderes
hiçbir korkuya benzemez
halkını satanın korkusu.”
Okudukça düşünüyor insan, dağlarda gençlerini öldüren ülkeymişiz bir zamanlar! Çocukların açlıktan kırıldığı bir ülke... Halkını satan insanlar yönetirmiş ülkeyi... Vay be! İnanamıyor insan; böyle günler yaşadığına bu güzelim memleketin. Neyse ki geçti gitti yıllar önce! Nâzım Hikmet’in “Gazete Fotoğrafları Üstüne” şiirinin “Adnan bey” kısmıyla bitirelim bu şiiri sözü fazla uzatmadan... 60 yıl öncesinin Türkiye’sine damga vuran her iki ismi; Nâzım Hikmet’i ve Adnan Menderes’i de bir kez daha anmış olalım böylece...
“Türküler söylendikçe Türk diliyle
Seni seviyorum gülüm, dendikçe Türk diliyle
Türk diliyle gülünüp
Türk diliyle ağıtlar yakıldıkça, Adnan Bey,
ben anılacağım,
anılacak Türk diliyle size sövüşüm.
Tarlalarımıza girmiş değil sizin gibisi yaban domuzunun.
Şehrimiz görmüş değil yangının sizden kanlısını.
Bir adınız var, Adnan Bey, adımıza benzeyen.
Dilimiz kuruyor dilimizi konuştuğunuz için.
Bitten, açlıktan, sıtmadan betersiniz.
Yüz Türkiye olsa, elinizden de gelse
yüzünü de zincire vurur, yüz kere satarsınız.
Milletimin en talihsiz gecesi
ana rahmine düştüğünüz gecedir”.