Biz yük çekiyoruz, siz fotoğraf çekiyorsunuz...

Geçen gün bir nakliye meselesi üzerine arkadaşımla konuşuyorduk. Bana; “Biz yük çekiyoruz,siz fotoğraf. İkimizde çekiyoruz” dedi. Böylece bu haftanın da başlığı ortaya çıktı.
Hayatta hepimiz bir şeyler çekiyoruz. Kimimiz dert, çile, kimimiz yük, kimimiz de fotoğraf. Ortak noktamız ‘çekmek’. Bütün mesele olumsuz olanların yerine iyi ve güzel olanı çekmek. Beklentimiz olduğunda ‘iple çekiyorum’ deriz. Bir randevu saatinde sevdiğimizi beklemek, çocuğumuzun heyecan duyduğu bir anı paylaşmak, insanları güler yüzlü görmeyi istemek... Gece uykularımız kaçarak sabahı beklemek. Ama yaşadığımız dünya da bu güzel heyecanları ‘iple çekmek’ bile zor. İnsanlar aç/açık. Türkiye halkları birbirine düşman ediliyorken, öğrenciler tutuklu ise, gazeteciler ‘tasmalı ve tasmasızlar’ diye nitelendiriliyorsa, yaşam alanları yok edilip sermayeye rant alanları haline getiriliyorsa, kentsel dönüşüm adı altında rantsal bölüşüm projeleri geliştiriliyorsa, eğitimden, sağlığa ne varsa özelleştirilip talan ediliyorsa ve hepsinin toplamından yoksulluk fışkırıyor ve bir avuç zengin daha zengin oluyorsa, tüm bir halk çekiyoruz demektir. Ortaya çıkan görüntülerde bu gerçekliğin yansıması oluyor. Yani zam zulüm ve işkence varsa, hayal ettiğimiz hayatın görüntülerinin çekilmesi de o derece zorlaşıyor. O yüzden yaşadıklarımızdan süzülen görüntülerin yansıması kaçınılmaz oluyor. Ama umudumuz var. Umutlarımızı ‘iple çekmek’ bile güzel. Kimimiz yük, kimimiz fotoğraf çekerek, umutları dertleri unutmadan çoğaltmak gerekiyor...
Sizlerden gelen fotoğrafları fırsat buldukça paylaşmaya çalışıyorum. Amacım eğrisiyle doğrusuyla yazının içeriğine uygun fotoğrafları paylaşmak. Bunun dışında, bilmişlik taslayarak uzun uzun fotoğraflar olmuş ya da olmamış yollu yargılarda bulunmak değil. Beğenmek ya da beğenmemek kişinin algı düzeyine göre değişir. Kimi fotoğrafların güncelliğine, kimi içeriğine kimi grafiksel soyutlamaları beğeniyor. Her konuda fotoğraflarınızı paylaşmak için bekliyorum... 

Amca oturmuş tarihe yolculuk koltuğuna, çekiyor sigarasından derin bir fırt. Hangi tarih müzelerde gösteriliyormuş? Amca gelmiş o tarihlerden bu günü gösteriyor bize. Semra da bir güzel yakalamış o anı.

Bazen gördüklerimize tepki duyarız söyleniriz. Yolu Ataşehir’den geçenler de bu kareyi görürler. Cemil arkadaşın yolladığı fotoğraf da buna bir örnek. Camiler çevrelerindeki binalardan daha yüksekte yapılırlar. Minareleri uzaktan görünecek şekilde olurlar. Mimar Sinan da anıtsal nitelikteki camilerini de buna göre yapmıştır. Recep Tayyip Erdoğan, Aralık 2011’de restore edilen Mihrimah Sultan Camii’nin açılışını yaparken Anadolu yakasına da Süleymaniye’nin bir benzerinin yapıldığını açıklamıştı. Erdoğan, “Üzüldüğümüz şudur: Kanuni Sultan Süleyman’ın kızı Mihrimah Sultan ebediyete intikal ettikten sonra, onun anısına Mimar Sinan tarafından 1562-1565 yılları arasında 3 yılda yapılmış. Ama şimdi biz 11 yılda restorasyonunu yapıyoruz fark bu. Ne yazık ki ileri gitmiyoruz, geri gidiyoruz” demişti. Şimdi bir yılda sıfırdan mini Süleymaniye camisini bir emirle yaptırmış bulunuyor. Camii yanındaki devasa gökdelenlerin arasında mahcup bir şekilde yer alan taklit süleymaniye camisi içine sinmemiş ki (Nasıl sinsin sıradan vatandaş bile bu ne ya diyor.) Çamlıca’nın tepesine her yerden görünecek bir cami yaptırma fetvası verdi. Anlaşılan o ki camileri rantsal dönüşümü perdeleyecek bir imaj olarak kullanmayı düşünüyorlar. Fotoğrafa gelince bu durumu anlatmaya çalışmış Cemil. Keşke daha uzaktan ve yanındaki gökdelenlerin eziciliği arasına sıkışmış (gecekondu) halini gösterebilecek açıdan çekebilseydi. Yine de duyarlılığa örnek bir fotoğraf olarak önemli olduğunu düşünerek paylaşıyorum.

Hep alışmıştık süslü fonlar önünde yoksul insanları görmeye. Evet fon güzel. Tüm şaşaası ile sistemin dişlisi kıpkırmızı döşenmiş beyaz fon üstüne. Sahte gerçekliği yansıtıyor üçgenleşen camında. Ama yalnızca insanlar değil ki açlıktan kıvrılan hayvanlar bile sürünüyor bu düzende...