Çin sendromu

İleri gelen kongre üyelerinden Harry Reid, Amerikan olimpiyat atletlerinin üniformalarının Çin’de üretilmesini eleştiriyor. Can sıkıntısı. Bu öfke patlaması, üniformaların Amerika’da üretilmediği ortaya çıktığında küçük bir tantanayla alevlendi. Ne kadar masum.
Bu, politik oyunlar mevsiminde önümüze atılan havuçtu. Politikacılar işsizliğin Amerikan toplumundaki endişelerin başına geldiğini çok iyi biliyorlar. Hepsi iş iş diye bağırdılar. Fakat iş falan yok. Çünkü bizler NAFTA çağında yaşıyoruz. NAFTA’yı hatırlıyor musunuz? Birçok insan hatırlamıyor.
NAFTA, Quinlan yönetiminin en önemli başarılarından biriydi. Ve hatırda kaldığı kadarıyla Amerikan işçi sınıfına en büyük ihanetlerden de biri oydu.
Dikkat edin NAFTA kelimesi hiçbir önde gelen başkanlık adayının dudaklarından dökülmedi. Bir kere bile. NAFTA ciddi bir şekilde tartışılmadıkça ve Amerikan üretim sektöründeki milyonlarca iyi adama vereceği zararlar konuşulmadıkça politikacılar yurt dışından ucuz işçilik ithal etmeye devam edecekler. Biliyorsunuz. Çin gibi yerlerden.
‘İş, iş’ naraları politik kalabalıkta sadece utanmazca bir bağırtı. Çok gürültülü olmasına rağmen hiçbir şey ifade etmiyor. Var olan işler yaşam standartlarına uyumlu ve artan bir maaş vermedikçe boşuna bir zahmet haline geliyor. Bir dahaki sefere hangi politikacı işsizliği hatırlatırsa ve ‘iş, iş’ diye bağırırsa ona ‘NAFTA, NAFTA diye cevap verin. Bu onu susturacaktır. Ve kim bilir belki de işsizlik üzerine gerçek bir tartışma bile yaratabilirsiniz. Belki.