Aciz

Giderek daha sık duymaya başladığımız bir kelime varsa, herhalde “aciz” olmalı. Yok etmekten aciz, ortadan kaldırmaktan aciz diye devam ediyorlar ya, oysa acz orada katlanıyor işte. Onlarca yıllık değişmeyen savaşçı zihnin dışına çıkmadıkça da, olacağı o; aczin neden kaynaklandığını anlamaktan aciz.
Aciz tabii, savaşın kendisi aciz. Sorunu çözmekten aciz. Ölümleri durdurmaktan aciz.
Gençlerine savaştan daha iyi bir gelecek sunmaktan aciz. Yıllarca başkasını suçlayıp sorumluluğu almaktan aciz.
Sorunun varlığını bile kabul etmekten aciz. Öldürmekten başka bir şey düşünmekten aciz.
Çatışma haberlerine yasak getirmeye çalışarak, gerçeğin öğrenilmesinden gelecek tepkileri karşılamaktan aciz.
“Vatan sağ olsun demiyorum” diyenleri yansıtmaktan, barış isteyenlere kulak vermekten aciz.
Başka türlüsünün mümkün olduğunu akla getirmekten aciz. Silahları bırakıp konuşmayı gündeme almaktan aciz.
Günler ölüm haberleriyle geldikçe hayatı büyütmekten aciz. Bir memleketi ölüme mahkum olmaktan kurtarmaktan aciz.
Her olayda akla gelen onlarca soruyu cevaplamaktan, şaibeleri ortadan kaldırmaktan aciz.
Rakibini sorumlu ilan edemiyorsa, tarihle hesaplaşmaktan aciz.
Savaşa kendini kaptırınca bazıları, haber vermekten de aciz, haberciliğin namusunu korumaktan da. “Dağlarda neler oluyor” sorusuna verdiği cevap, dağlara saksı dikmek, o kadar aciz.
Bir saksıyı dağlara götürüp, “Bakın bu dağlarda saksı rahatça oturuyor” diye yazarak övünmenin acz olduğunu fark etmekten aciz.
O güne kadar bir kere o topraklara gidip neler olduğunu yazmaktan acizdi. Kendisine verilen bültenlerin dışına çıkmaktan hep aciz olacak. Bütün kağıtlarının, bütün yayınlarının dilinin aynı zehri taşıması, bu aczlerinden.
Aciz olan savaşın kendisi. Ya acz içinde ölünecek, ya barışla çözülecek.