Mısır'da ileriye, Filistin'de geriye...

Cumartesi günü iki büyük gösteri vardı. Doğrusu; birincisi bir günlüktü, HAMAS 25. yaş gününü kutladı. İkincisiyse, haftasını çoktan doldurmuştu, devam ediyordu. Aslına bakılırsa, haftasını değil, iki yılını doldurmak üzereydi. Mısır Devrimi, şöyle bir duraklamanın ardından, yeni bir atılımdaydı.
HAMAS’ın düzenlediği, ufak bir gösteri değildi. Üstelik “sürgündeki lider” Halit Meşal de gelip katılmış, bu katılımı yukarı çekmişti. Moraller diri görünmekteydi; asıl, İsrail saldırısının Mısırlı Mursi’nin arabulduğu bir ateşkesle durmuş olmasının Filistinlileri maddi ve manevi olarak olumlu etkilediği belliydi.
Gazzeliler Cuma hutbesi verir gibi dinsel vaaz olarak başlayıp İsrail karşıtı siyasetle süren Meşal’in konuşmasını dinlediler. Onu bağırlarına bastılar. Laf çoktu ve hatip iyiydi, on yılların mücadelesinin ellerinden çalınıyor olmasının farkında değillerdi. Ya da farkında olanlar azınlıktı, belki de çoğu zindanda veya yeraltındaydılar.
Sadece HAMAS’ın, başta El-Fetih ve FKÖ’nün etkisinin kırılması amacıyla MOSSAD’ın önayak olmasıyla, 25. yılı kutlanan kuruluşunun İsrail tarafından önünün açıldığını hatırlatmak değil amacım. Filistin Devriminin bölünmesi onuru onların ve onlara zemin yaratan uzlaşmacı Oslo politikalarınındır. Kolaycılıkla Arafat’ı suçlayıp geçmek istemem, zorlukları büyük olan bir süreçtir Filistin Devrimi; ama diyelim ki kaçınılamayan uzlaşma HAMAS’ı var etmiştir.
Şimdiyse gelinen yerse, Meşal’in İsrail’e yönelik “tanımayacağız” içerikli söyleminin sadece söylem olduğu noktadır. Söylem ne olursa olsun, sadece HAMAS’ın şahsında Filistin’in değil, ama arabuluculuk eden Mursi’nin şahsında “büyük ağabey” Mısır’ın Müslüman Kardeşleri de, tanımak bir yana, Amerikan gözetiminde İsrail’le anlaşmışlardır. Sadece “ateşkes” değildir olan, İsrail’in de bulunduğu Amerikan tarafına geçiş anlaşması imzalanmıştır. Hem HAMAS hem Mısır Ihvan’ı Amerikancı cephede saf tutmuştur. Sadece onlar değil, Ortadoğu’nun Müslüman Kardeşlerinin artık safı bellidir.
Bu saf tutuşun Filistin’de de sonuçları olacaktır. Halklar aldatılabilirler, ancak bu sonsuza kadar sürmez.
Nitekim fazla uzun sürmediği Mısır’da görülmüştür. Yüzde elliyi aşan oyla cumhurbaşkanı seçilen Mursi’nin durumu iç açıcı değildir. “Çaresizlikten” ona oy vermiş Mübarek karşıtları, örneğin 6 Nisan Hareketi yandaşları, desteklerini çekmekle kalmadılar. Mursi’yi “yeni Firavun” ilan ederek yeniden Tahrir’i ve sokakları doldurmaya başladılar. Ayaklanmalara bir hafta sonra, ne olacağı belli olunca katılan ve örtülü Mübarekçi Yüksek Askeri Konsey ve dayanağı orduyu gerileterek ilerleyen Mısır Devrimini çalmaya kalkışan Ihvan artık yeni hedefti. Devrim Ihvan’a karşı yöneldi.
Devrimi de iktidarı da çalma teşebbüsünde bulunmuşlar ve mevzilerini sağlamlaştırmaya girişmişlerdi. Mübarek’in yerini doldurma çabasındaydılar. Mursi en son kendisini hukuk-üstü ilan etmiş, sadece Ihvancı-Selefi bir Kurucu Meclis’le kendi anayasasını dayatmaya yönelmişti. Zorbalıkta Mübarek’ten aşağı kalır yanları olmadığı anlaşılmıştı.
Ve önemlisi, bir yılı bulan “devri iktidarları”nda yığınların geçim dertleri bakımından değişen bir şey yoktu. Her şey “eski tas eski hamam”dı. Zengin yine zengin yoksul yine yoksuldu ve küçük bir iyileştirme ufukta bile görünmüyordu. Mısırlı yoksul emekçiler fazla beklemediler. Tahrir’le yetinmeyip iki kez başkanlık sarayına yürüdüler. Mursi birincisinde kaçıp kurtuldu. İkincisinde yetkilerini iptal ettiğini açıklamak zorunda kaldı.
Devrim sürüyor. Tek gereken örgüt.. Yine örgüt.