Böyle geçti bir yıl Türkiye ömürlerinden

Tam dalmak üzereydim, odanın kapısı açıldı. Annemi getirdiler. Tatlı tatlı gülümsüyordu. Durmaksızın konuştu. Narkozun etkisiyle daldan dala atlıyordu. Sabaha karşı uyudu. Ben de twitter’a bir bakıp, sonrasında, bu kez ama, uyuyacaktım. Roboski’de katliam yapıldığını o sırada öğrendim. Sanırım Hasip Kaplan’ın tweet’lerinden. Anneme sevinirken, şimdi de gözlerime yaş doluyordu. Acıdan. Yeni yıla hastanede girdim. Annem uyuyordu. Türkiye’nin batısı eğleniyordu. Anneler ağlıyor olmalıydı orada. Roboski’yi bilenler ya kederli ya öfkeli olmalıydı.

2011 biterken, ben de 5 yıldır üzerinde çalıştığım yeni romanımı tamamlamıştım. Çocuklar ve Canavarları, Mart 2012’de yayımlandı. Böyle zamanlarda sevinç ve tedirginlik iç içe geçiyor. Okur ne diyecekti? Okuyanlar ne diyecekti? Eleştiriler? Her şey iyiydi. Çok güzel şeyler söyleniyordu. Mutlu olmalıydım. Ama ülke? Ülke yakasını bırakmaz insanın. Hele Türkiye’deysen. Mesela Türkiye’deysen.

Kulağımda şarkılar vardı bir de o ay. Bruce Springsteen’in yeni albümü, “We take care of our own” da Mart 2012’de yayımlanmıştı. Bazı şarkılarını Türkiye’ye söylüyor gibiydi Bruce. Türkiye’ye sesleniyor gibiydi. Bana öyle geliyordu. Daha albümün adı, derdimize bizden başka kimsenin çare olamayacağını, devletten, iktidardan bir şey beklemememizi işaret eden bir slogan gibiydi. O ay Diyarbakır halkı, barikatları devirip Newroz alanına akın etmişti. Birçok kentte halk devlet güçlerinin saldırısı ile karşı karşıyaydı.

Mayıs geldiğinde, meydanlar dolduğunda, annem de iyice iyileşmişti artık. Ben sakinleşmiş, romanı çıkmış, okura kavuşmuş bir yazarın keyfini sürmek istiyordum. Zihnimin bir yanında bu keyif, ama bir yandan da hava ısındıkça ateş etmek daha kolaylaşıyormuş gibi tırmanan savaşın haberleriyle kaygılanıyordum gönüllü inzivamda. Ülkenin her yerinden ırkçı saldırılara dair haberler geliyordu. İstanbul’un birçok semtinden de haliyle. Yaz boyu ülke yakamızı bırakmadı yine. Bir yaz böyle geçti ömrümden. Birçoğumuzun ömründen böyle geçmiş olmalı bir yaz. Bir yaz böyle geçmiş olmalı Türkiye ömürlerinden.
Sonbahar geldi. Yağmurlar ferahlatır sandık. Ferahlatmadı. Yüreğimize su serpenler olur sandık. Birileri de çıkar, yüreğimize su serper sandık. Olmadı. Annemin sağlık sorunları yeniden nüksetmişti. Cezaevlerinde Kürt tutsaklar açlık grevi yapmaya başlamıştı. Böyle tedirgin, böyle yürek ağızda bir sonbahar geçti. Bir sonbahar da böyle geçti.

Şimdi kış. Kentime ilk kar yağdı bile. Bir yıl da böyle geçti. Elbet çok şey kaldı, kalacak 2012’den. Benim romanım da kalacak. Evet, bu benim için çok önemli. Birçok, birçok iyi şey kalacak. Bir yerlerde oldu bunlar, bir yerlerde oldu bu iyi şeyler. Bende oldu. Ortak bir hazneye doldu.

Bir yıl geçti yani. Bir yıl yaşadık yani. Gidenler oldu, biz hayatta kaldık. 2013’te de bir şeyler yapmalı öyleyse. Yapıyoruz. Yapacağız elbet. Türkiye’de.