Burada olamaz

Bir kez daha Amerikalı bir erkek bir okula giriyor ve katliam yapıyor. Bu gibi olaylar nasılsa normal bir Amerikan deneyimi oldu çıktı. Genç bir adam bir okula giriyor ve çocukları, yetişkinleri, kendini öldürüyor. Connecticut New Town Colorado’nun kırsal kesiminde bir kasaba. Colorado Columbia, Virginia Teknik Üniversitesi ve diğerleri. Bu olaylarda açıkça Amerikan havası var. Fakat Haziran 2011’de Norveç’te meydana gelen olaylar bizlere bunun sadece bir ulusa özgü olmadığını gösterdi. Şimdilerde Sandy Hook İlkokulu, yerli kaos tarihinde farklı bir sayfa açıyor.
Amerika’da çok fazla korku var. Çok fazla akıl sağlığı bozuk insan var. Çok fazla gerginlik var. Bütün bu katliamlara, Amerikan deliliğinin gidişatına şaşırdığımız kadar nasıl şaşırabiliriz ki? Ne olacağını bildiğimiz halde nasıl şok olabiliriz? Politik söylemlere, yaslı ebeveynlerin gözyaşlarına ve en karanlık geceye rağmen o yeniden gelecek. Şehirlerden, küçük kasabalardan, Tanrı’nın adını unuttuğu küçük köylerden şimdi bilmediğimiz adını haykıracak. Ve yine kana bulayacak. Şimdi kurbanlar çocuk, hatta bebek. Amerika 2013. Yılbaşından önce iki hafta iyi dinlendiniz!
Sandy Hook Connecticut katliamından bir şey öğrendiysek o da şimdilerde politikacıların çığırtkanlıklarıyla ortaya serilen silah kontrolü tartışmasıyla ilgili değil. Bütün bunlar günümüz modern Amerikasındaki muhtemelen en habis (!) meslekle ilgili! İşçiler maaş artırımı için mücadele ederken öğretmenler kritik bir noktaya getirildi. Şımarık ve gereğinden fazla para alan aptallar gibi gösterildiler. Disipline kimin ihtiyacı var ki? Bütün insanların içinde en çok kimin? Politikacılar onların yılda sadece birkaç ay çalıştığını, günde sadece birkaç saat işe gittiklerini ve tembel olduklarını söyledi. Tabii ki bu çılgınlıklarının yeni bir  metoduydu.
Öğretmenlere saldırdılar çünkü sadece eğitim sendikalarını hedef almak istediler. Çünkü okulların özelleştirilmesi meselesini desteklemek önemliydi. Kolektif çıkarlarına uyumlu bir hedefe doğru ilerlemek zorundaydılar. Şimdilerde Sandy Hook katliamına karşı yeni  sesler yükseliyor. Öğetmenleri karalayan aynı sesler onları timsah gözyaşlarıyla anıyor. Öğretmenler kahraman olmak için ölmek zorunda değildir. İşleri için ödenen para gerçekten yetersiz ve gerekli kaynaklardan yoksunlar. Gün be gün hedef alınıyorlar. Eli silahlı deliler tarafından değil, özelleştirme endüstrisinin lobileri tarafından ve onlar tarafından kiralanan kukla politikacılar tarafından taciz ediliyorlar. Çocuk sevgisiyle başlayan işleri zorlayıcı ve çoğu zaman kalp kırıcı. Ve işlerinin firmaları zengin etmesi gerekmez. Çocukların öğrenmesini sağlaması gerekir.