Sevgili arkadaşım

Önce çocuklar ve yaşlılar... Gemi batarken bile... Ya bir ülke, “vicdansızlık” denizinde batarken?
Samatya’da yaşlı Ermeni kadınlara yönelik seri cinayetler devam ediyor. Herkes kaygılı, herkes tedirgin. Sokağa çıkmaktan ürker halde. Emniyet, “nefret suçu” için bulguya, “ırkçılık” için ipucuna ulaşamamış henüz!
Ermeniler de, CHP’li vekil Birgül Ayman Güler’e “Türklerle eş, eşit gördüremeyeceğimiz” halklardan olsa gerek. İster hırsızlık, ister kentsel dönüşüm, ister nefret cinayeti olarak açıklansın; tek bir gerçek var! Bu ülkenin genlerine sızmış, sızdırılmış bir gerçek.
“Hepiniz Ermenisiniz, hepiniz p....” pankartı altında konuşan İçişleri Bakanı İdris Naim Şahin dün itibariyle görevden alındı. Kendisi ve mizahçılar dışında üzülen yok.
Ya sevinen? Yeni İçişleri Bakanı Güler’in adı Hrant Dink cinayeti dosyasında sıklıkla geçti. Kimi zaman “yargılanması gerekenlerin yargılanmasına izin vermemesi”yle, kimi zaman “bizzat yargılanması talebi”yle... Hrant Dink’in katledilmesinin üzerinden geçen 6 yılda, hızla yükseldi dönemin İstanbul Valisi Muammer Güler; “gerçek katiller”e, tetiğin arkasındaki güçlere ise ulaşamadık hâlâ...
Bütün yollar Roma’ya çıkıyor yine! Birine dokunan yükseliyor; öbürüne dokunan yanıyor. Şaşırtmıyor artık kimseyi, hiçbir gelişme... Burası Türkiye...
Yeni İçişleri Bakanı Güler’in ilk açıklamasında “Güneydoğu’da barış güvercinleri uçuracağız” demesi de soğutmuyor kimsenin yüreğini... Barış güvercinleri, Samatya’da, Şişli’de, Afyon’da; bütün ülkede uçmalı, uçurulmalı. Ona şüphe yok. Uçurabilirler mi; uçurmak isterler mi; işte orası muamma.
Yine de umutlu olmak için bir nedenimiz daha var. Koca koca adamların “akıl” yoluyla bulamadığı yolu, küçücük çocuklar yüreğiyle görüyor çünkü. İşte bugünün Evrensel’indeki anlamlı manşet. Nicedir duyamadığımız “güzel haber” kategorisinden. İlkokul öğrencisi Dilan’a yazılmış mektuplar, memleketin tüm kirini pasını atacak derinlikte.
Afyon Sultandağı’nda linçe maruz kalan, ilçeyi terk etmek zorunda bırakılan Kürt ailelerden birinin kızı Dilan. Haftalardır okula gidemeyen Dilan’ı özlemişler, mektup yazmışlar, ne güzel...
“Neden gelemediğini hepimiz biliyoruz” diye yazmış bir çocuk.
Ah bilebilse bu ülkeyi yönetenler de...
“İnşallah geri dönersin Dilan” demiş bir başkası; “Kürdü eş, eşit görmeyip”, her fırsatta “Ya sev, ya terk et” diyenlerin birkaç yüzyıl ötesinde bir bilinç bu.
“Yine oynayacağız birlikte. Biliyorum o gece korktun. Ama elimden gelen bir şey yok” diye yazmış öbür arkadaşı. Çaresizlik hali bu!
Hangimiz hissetmedik ki; Kürt çocuklar bombalanırken, cezaevinde akıl almaz işkenceler görürken... Roboski’de, Pozantı’da, linç yaşanan her anda, her yerde.
Yine de şanslı bir çocuk Dilan; “Bizim yokluğumuzda kitaplar sana arkadaşlık etsin...” diyen bir öğretmeni var. Ve ekliyor öğretmen; “Hep söyleriz ya, büyükler her zaman doğru şeyleri yapmazlar. Yine hata yapıyorlar bi’tanem.”
Bu sözler üstüne ne denir?
“Güneydoğu’da barış güvercinleri uçacarağız” diyor İçişleri Bakanı, oraların semalarında uçan tek şey savaş uçakları... Mesele Kürtler olunca “anamuhalefet” vekili “meşru müdafa için karşı saldırı”dan söz ediyor.
Türklerle “eş, eşit olmayanlar”; “eş, eşit olması talep dahi edilemeyecekler” öldürülüyor, tutuklanıyor, sürülüyor.
Ama özleniyor da...
“Seni çok özlüyoruz” diyen Afyonlu ilkokul öğrencilerinin bize gösterdiği bu. Seviyoruz, özlüyoruz, yanımızda olsunlar istiyoruz. Birlikte olalım istiyoruz.
Mesele, bunu ilkokul çocuğu saflığıyla, o basitlik ve kesinlikte söylemekte...
Yani yürekte...
Keşke “Sevgili arkadaşım” diye başlayan mektuplar her yerden gelse, keşke hepsini Evrensel’de yayınlayabilsek...