'Sivil' Erdoğan'ın askerleri

Ne alayı alaydı o öyle!.. Ne yaman “sivillik” edebiyatıydı.. “Askeri vesayet rejimi”, “askeri” ya da “bürokratik diktatörlük karşıtlığı”.. Müthiş bir demokratlık övgüsünün sonunda demokrasinin “derini”ne kadar gelmiştik! Bizzat Başbakan söylemişti, zehirli gazın, copun, top ve uçak bombardımanları ve operasyonların, gazeteci, sendikacı tutuklamalarının, gözünün üstünde kaşı var diye neredeyse önüne gelenin içeri atılmasının ortasında “ileri demokrasi”ye ulaşmıştık! Katiyen kibir yoktu edasında bunu ileri sürerken. Zaten Başbakanda kibrin zerresi yoktur. Hiç böbürlenmez, hiç asabileşmez, kimseyi aşağılamaz. Çünkü.. Çünkü başbakan “yaratılanı yaratandan ötürü sever”. Ne ayrım yapar ne ayrıcalık tanır.
Oğlu herkes gibi askerlik yapmış... Herkes gibi devlet okullarında okumuş... Tahsilini Türkiye’de bitirmiş... Tabii yine herkes gibi gemi falan sahibi olmuş, damadı bile yine herkes gibi milyarlık banka kredileriyle medya doruklarına tırmanmıştır. Yakınlardan firmalar, örneğin dünyanın gelmiş geçmiş en büyük dış yatırımına ev sahipliği etmektedir, Mersin Akkuyu’da inşa edilecek nükleer santral için. Herkes gibi tabii. “Kürt kardeşi” de Başbakanın, tıpkı Türk kardeşi gibidir, onun yeri neyse kalbinde, aynı yere sahiptir. Ne fazla ne eksik. İşçiyle patron bakımından da, başbakanın o geniş ve herkese yer olan yüreğinde eşit yer ayrılmıştır. Alevi ile Sünni için de. Kim söylüyorsa yalan söylemektedir; Suriye’de mezhepçi bir çizgi izleyip “Alevi kafiri”ne karşı Sünnicileri destekleme tutumu, haşa, izlenmemektedir. Türkiye’de de zaten zorunlu din dersiyle yanına eklenen çoğu yerde zorunlu seçmeli yeni din dersleri ne eşitsizliktir ne dayatma. AKP hükümeti, Diyanetiyle, Alevi ve Sünni’ye tamamen eşit davranmaktadır. Böyle olduğu ve her alanda baştan ayağa eşitlik savunuculuğu yaptığı içindir ki, Başbakan, CHP’li Birgül Hanım’ın “Türkle Kürdün eşit olmadığı”na dair ajitasyonuna “böyle bir kibir insanlık dışıdır”, “kendini üstün görmek faşizmdir” eleştirisini getirmiştir. Hakkıdır tabii! Çünkü o Kürtle Türkü eşit görmekte, “Kürt sorunu diye bir şey tanımıyorum”, “tek millet, tek bayrak” vurgularıyla eşitliği pekiştirmektedir. Öylesine eşitlikçidir ki, oturup Öcalan’la konuşup görüşürken, seni adaya götürürüm seni götürmem diye Kürt siyasetçilere gezmeye götürülecek çocuk muamelesi yapmakta, sanki “bayram harçlığı” ihsan ediyormuşçasına “işte makam işte mevki, daha ne istiyorsunuz?​” azarını reva görmektedir.
Herkesi askeri sanmaktadır. Komutanlığı ele geçirmiştir çünkü.
Bakmayın Ergenekon vb. davalarını açtırmasına. Bakmayın eski genelkurmay başkanlarını terör şefi diye yargıya yollamasına. Şimdi sanki bunları ben yapmışım gibi, eleştirmeye başlamıştır: “Bölgeye gidecek subay kalmadı”! Doğrudur, özellikle Deniz Kuvvetlerinde atanacak komutan kalmamıştır, hemen tüm amiraller içeridedir. Güven Erkaya’nın 28 Şubat’ının intikamı alınmıştır. İktidar “ipi” de sıkıca ele geçirildiğinden, artık askere ihtiyaç vardır. Yoksa kim yapacaktır operasyonları, kim bombalayacaktır yurt içi ve dışını, Kandil’i, başka yerleri?
Ama kimi saf solcuların da aklını çelen Amerikancı liberal solcular demediklerini bırakmamışlardı. Yok “bürokratik diktatörlüğe karşı mücadele”ymiş, yok sivilleşme, yok demokratikleşmeymiş!.. İşte despotluğun dik alası. “Yetmez, ama evet”miş! İşte “demokrasi”!
Bürokrasisiz devlet mi olurmuş? Komünizmde miyiz? Hele askersiz, sürekli ordusuz? Neyle vuracak, neyle kıracaksın? İşte, henüz badem bıyıklısını bulamasa bile, arayışını sürdürecek Erdoğan, yedeğine aldığı askerini sahiplenmektedir.