Yine mi kerevet?

Sevgililer Günü kapitalizmin bir oyunu mu diye tartışanlar yine tartışsın ama, Romantik Komedi 2: Bekarlığa Veda’nın tartışılacak bir yanı yok. Hassasiyetlerini kullanıp daha fazla müşteri çekmek diye bir amaç olmasaydı bu 14 Şubat’a da sinemalarda en büyük korkusu “evde kalmak” olan kadınları hedefleyen bir film daha olmayıverirdi. Ama var. İlkini bir reklam yönetmeni (Ketche) ilk sinema filmi olarak çekmişti, ikincisini bir başkası (Erol Özlevi). Ne ilki bundan daha trajikti, ne bu ondan daha komik.
Romantik komedi türü her ne kadar evlenmekten başka bir şey düşünemeyen kadınlar ve evlenmeyi asla düşünmeyen erkeklerle başından beri çok ilgilense de, kendini böyle açık eden karakterlere sıkça yer vermez, herhalde itici olmamak adına. Romantik Komedi serisinin sırrı ise, inadına iticiliğe oynamayı seçmesi. Konu, anlatması bile zor bir klişeler dizisi. Üç kadın arkadaştan Zeynep zaten geçen filmde evlenmiş, diğer kızların kendilerini iyice zavallı hissetmelerini sağlamıştı. Saftirik Esra da evlenme hazırlığında olunca, histerik Didem kendisi neden evlenmiyor diye krizler geçirip komplolar kuruyor. Didem’in oyuncu sevgilisini kıskanmak, takip etmek, erkeklerin bekarlığa veda partisini basmak gibi badireler atlatılıp, malum önce ayrılınıyor, sonra barışılıyor vs.
Bu kez Didem’in elinden düşürmediği kitap “Evliliğe Giden Yol”, bir başka akıllıca hamle olarak filmle birlikte hakikaten de piyasada! Filmin senaristlerinden Aslı Zengin kitapta filmdekine benzer bir hikaye anlatıp öğütler veriyor. Seyircisinin tek filmle yetinmeyeceğini, kitaba da pekala sarılacaklarını ummak, birileri için mutluluğa giden yolun formülü. Ne de olsa, geri kalanlara hayatlarındaki bütün tatminsizliği kendilerine sunulan yüzükte bulacakları öğretildi.
Korka korka da olsa, söylememek olmaz, filmin sahici bir yanı var. İlk filmin karton, dışardan apartma karakterleri, yerini daha saplantılı, eli belinde bir yaklaşıma bırakmış. Hani, kafeslemeye çalıştığı adamla ilgili haberleri kesip derlediği dosya hazırlayan kadın, bu kez Ipad’de kuşkulandığı kızın fotoğraflarına bakıp sövme teknolojisine geçmiş, gibi. Evlenmediği için mutsuzluktan ölmeyi öğretilen kadınları sahicilikle yansıtarak onların duygularını yeniden kaşımanın kısır döngüsü kadar gerçeğe dair. Celal ile Ceren’in öküz erkeklerinin sahiciliği ne kadar manalıysa, o kadar.
Evlenmeye zorlanma haline isyan gibi duran unsurlar, filmdeki kadar kitapta da var, olmaz mı? Bir paragrafta “Nedir bu baskı?​” diyor mesela, bir sonrakinde “Belki de kısmetim o”. Ne diyordu ilk filmde reklam vermeye çalışan Janset, kahramanlarımıza; “Özet olarak fantastik olsun”. “Ne var yani evlenmesek” diyecek sansak da, filmin adı “Bekarlığa Veda”, kitabın adı “Evliliğe Giden Yol”, lütfen. Çağımızın özelliği bu malum, isyan ederek, dalga geçerek aynı yemeği yemek. Bütün şehirliliği, modernliği, açık görüşlülüğü arkasına alsa bile birini severek, onunla mutlu olarak evlenmeye karar vermek yerine, önce evlenmeye karar verip sonra ona göre birini bulma denkleminin sırrı burada.
Kadınlar, olan biten içinde en çok eleştirilen karakterler gibi, kocasına ilgisiz davranan Zeynep, dinlemeyerek köprüleri yakan Esra, zaten başından sonuna kendini saplantılarına adayan Didem. İzleyici burada onlara benzeyen yanlarıyla özdeşleşerek, benzemeyen yanlarından dolayı şükrederek filme çifte bağlanıyor. Derken “suçu” işleyen erkekler, gönlü alınan kadınlar olunca, mesele çözülüyor. Beklenen rahatlama yerinde. Her şey olması gerektiği gibi. Panik yapmaya, ezber bozmaya gerek yok.
Aşk plan proje yapmak mıdır, içinde romantizm, aşk geçen her şey için alışveriş merkezlerine koşmak mıdır, bir düşünün abiler.
Diyor ya filmde de Ajda Pekkan, “Sevene zulmedeni yakar geçerim” diye. Kadınlar, romantikler ve bütün sinema seyircileri, daha iyisini hak ediyor mutlaka. Dandik hikayeleriyle birileri gişeyi yakıp geçse, muradına erse bile, bizim kerevetinde ne işimiz var, sevgili seyirci?

KÜNYE
Romantik Komedi 2: Bekarlığa Veda
Yönetmen: Erol Özlevi
Oyuncular: Sinem Kobal, Engin Altan Düzyatan, Sedef Avcı, Cemal Hünal, Burcu Kara, Gürgen Öz, Öykü Çelik