İşkenceci polis taktiği

Eşitsizlik ruhlarına işlemiş kaz kafalı köşe yazarlarının bir tezi vardır. Kürdü aşağı görerek, “bir şey verirsen, daha çoğunu ister” derler. Bölünme fobisi içlerine sinmiştir. “Ayrılıkçılık” der, “bölücülük” diye akıl yürütür.. “Ayrı devlet”e varır deyip, özerkliği “ayrılık”a giden “ara durak” sayarlar.
“Devlet aklı” denen şeye göre de bir verilse iki isteyeceklerinden verilecek şey yoktur. Ne hakkı? Ne eşitliği? Ne demokrasisi? Bunlar başkaları içindir. Hak üst sınıflar içindir. Ancak onlar birbirleriyle eşittirler. Demokrasi de sadece üst sınıflar içindir. Albayraklar.. Ülkerciler.. İpek ve Koza.. Altıncılar.. Tabii ki Koç ve Sabancıyla eşit olmalıdır! Erdoğan tabii ki hapse atılmamalıydı. Generaller de burunları yeterince sürtüldüğünde bırakılmalıdırlar. İçeride tutulacaklar, KCK’lilerdir. Bakanların “söz hakkını engellemiş” gençlerdir. Gazeteciler ve sendikacılardır. Yarın da işçiler olacaktır.
Alevi neden Sünni ile eşit olsun? Neden istediği mekanda ibadet etsin? Ona Cami’yi dayatmak varken, Alevinin eşitliğinin neden lafı edilsin? Kürt neden Türkle eşit sayılsın? “Dedirtemezsiniz” dememiş miydi Birgül Hanım? Erdoğan da “tek millet” deyip duruyor.
İşçi nasıl patronlarla eşit hak sahibi olabilir? Bu nasıl akla getirilebilir? Sosyalizm, sömürüden kurtuluş da değil. “Hak eşitliği”.. Hukuk önünde eşitlik.. Demokrasi yani. İşçinin bir patron kadar örgütlenme ve konuşma hakkı olması örneğin.
Görüşmeler başladı ya.. Komünistlik adına “gericiler görüşmesi” diyenler gerçi “demokrasi”yi, hak eşitliğini falan da dert edinmiyorlar ama.. Devlet adına görüşme sürecini başlatanların taktikleri tam bir işkenceci polis taktiği. Onların verecek şeyi yok. Hep isteme mevkiindeler. Vuruyor, dövüyorlar.. Öldürüyorlar hatta.. Ama görüşme diyorlar. “Çözüm süreci” diyorlar. İşkenceyle çözmeye benziyor “çözüm” dedikleri şey”.
“Hassasiyet” deyip “çıta”yı neredeyse “sıfır” noktaya koyuyorlar. “Silah bırakma”/“bıraktırma”. Hiçbir hak hukuk tanımadan. İkna için Karadeniz linçleri ayarlanıyor. Bakın ne zorluklar var, hak istemeyin demeye getiriyorlar.
“Onu verirsen bunu da isterler”i tersinden uyguluyorlar. İşkenceci polis taktiği oluyor. Hep almaya oynuyorlar. İşkenceyi yoğunlaştırıyorlar. Bir noktada bir şey (polise göre “suç”) kabul ettirirlerse daha fazlasını istiyorlar. Yol edip, fazlasıyla da yetinmiyor, tümünü istiyorlar. Çözülmek yani. “Pes” etmek. Ya da teslim almak. Şimdi MİT aracılığıyla aynısını yapma uğraşındalar. Zaten önemli işkenceleri de MİT yapar.
Çünkü diye düşünüyorlar, Kürde verirlerse, Aleviye de vermek zorunda kalacaklar. İşçiye de. Demokrasinin, hak eşitliğinin “ona var buna yok”u olmaz. Ama yol olur diye düşünüyorlar. Çok demokratlar, “derin demokratlar”, ondan! Demokratlığın zırnığına sahip olanlar teslim almaya uğraşacaklarına hak tanırlar. Hak tanıyarak yürütürler “çözüm süreci”ni.
Peki işçi ne yapacak, ne yapmalı? Sendikacısı ne yapacak? Eski sendikacı Süleyman Çelebi gibi ulusalcılık peşinde Kürt düşmanlığıyla mı iştigal edecek, hak eşitliği ve demokrasi mi isteyecek? İşçiye de, Kürde, Aleviye de eşitlik ve demokrasi mi, hak yoksunluğu mu? Cumhuriyet devrimlerini koruma mitingleri mi? Demokrasi kampanyası mı? Eşitlik mi, demokrasi mi? Yasakçılık ve eşitsizlik mi? Öyleyse otoritarizme, sultanlığa müstahak olmak mı? Hangisi?
Ulusal değerler diyorsanız, ulusallık peşindeyseniz Chavez’e bakın! Yurtsever olun, emperyalizme karşı dikilin. Ezilen bir millete karşı dikilmek ne yiğitlik ne ulusallıktır, Türkün gurur duyacağı şey de olamaz!