20 Mart 2013 12:32

Aş

Fotoğraf: Envato

Paylaş

Arif Nacaroğlu

Tüm yazıları

Anadolu’nun büyük bir kenti. Gün yeni yeni ağarmaya başlamış. Yoksul mahalle halkı çoktan yollara düşmüş. İş bulabilen şanslı erkekler servis duraklarında yarı uykulu. Bıyıklı, kirli sakallı. Sigortalısı var, sigortasızı var. Çoğu sendikasız. İşlerini elde tutabilme telaşındalar. Kimbilir ne zaman döneceklerini bilmeden ve belli ki sadece hayatta kalmalarına yettiğinden, sevmeyerek gidiyorlar işlerine.
Kadınlar. Uzun, renkli elbiseleri, örtülü başları, naylon ayakkabıları, umarsız bakışları. Bir ellerinde çocukları. Çocuklar sürüklenircesine annelerine ayak uydurmaya çalışıyorlar. Diğer ellerinde tencereler, satıllar.
Boş. Telaşla koşturuyorlar. Hedef aşevleri.
Çoğu Kürtçe, Arapça konuşuyor. Şırnak’tan, Cizre’den, Erciş’ten gelenler iş, aş için gelmiş. Halep’ten, Azaz’dan gelenler can korkusundan sığınmışlar insanın çizdiği sınırı aşarak bu büyük kente.
Peşlerinden gidiyorum. Aşevinde sıra uzun. Ama herkese yetecek kadar yemek var. İsimleri önceden kayıtlanmış. Sayıya göre yemek yapıyorlar. Ekmek de var.
Zeliha.
Yaşı 27. İlk bakışta kırk gösteriyor. Kırk yıllık eziyeti 20 yılda çekmiş belli. Koca bir tencere şehriyeli pilavı, az kıymalı patates satılını kocaman tek eliyle sıkıca kavramış. Sekiz somun koltuğunun altında. Ali 5 yaşında. Somunun en yumuşak ucunu ele geçirmiş. Hem sürükleniyor, hem yiyor. Evde dört kardeşi daha var. Ali ortanca.
Her şeyi yüklenmişler gencecik sırtlarına.
Ayşe, Belgin, Hayriye.
Kimi tencerelere sarılmışken gözlerinden çok ağızlarından tanınmaktan korkar gibi ağızlarını örtme çabasında.
Aynı caddede ayrı yaşayan insanların arasında aş savaşında.

evrensel.net

YAZARIN DİĞER YAZILARI