Şöhret tam bir masal

Bugün Dünya Kitap Günü. Nüfusa oranladığımızda her ne kadar okuma özürlü bir toplumsak da var olan nitelikli kitap kurtlarını da görmezden gelmeyelim. Aslına bakarsanız giderek biat kültürünün egemen olduğu bir topluluğa dönüşen ülkede insanın ufkunu genişleten, yaşamı sorgulayan, bilgi dağarını zenginleştiren kitaplara neden gereksinim olsun ki. Beyin yıkama aracı seyirlik diziler halkı bilgilendirmeye değil yönlendirmeye koşullanmış haber bültenleri, ekran ve sosyal medya gevezelikleri neyine yetmiyor insanımızın. Üstelik Başbakanın söylemlerinden de yaşantılarını dizayn ediyor yurttaşlarımız; hayatta neyi yapıp neyi yapmayacaklarını, hangi yazarları okuyup hangilerinin zinhar tehlikeli olduğundan okunmaması gerektiğini bir güzel öğreniyorlar.
Ne mutlu ki bizlerin yerine düşünen, düşüncelerini özgürce ifade eden, söylemlerine her gazetede her televizyon ekranında geniş yer bulan iktidar partimizin yöneticileri, siyaset sahnemizden büyüklerimiz var. Nankörlük etmeyelim. Herkes düşüncesini özgürce ifade etmeye kalkar, yazar, çizerse bu anarşi doğurmaz mı? Demokrasi gerekiyorsa bu ülkeye onu da devletimiz, siyaseten büyüklerimiz bilir.                                                                                              
Sahi düşünüyorum da kim çıkardı şu “Dünya Kitap Günü’nü”. Oysa biz cezaevindeki gazetecilerimiz, düşün insanlarımızla, sansürlü. oto sansürlü kültür yaşantımızla yuvarlanıp gidiyoruz. Yunus’a, Hayyam’a, Edip Cansever’e  sansür koymayı becerebilen, Fazıl Say gibi bir müzik dehasına  ülkeyi dar eden bir zihniyetin  barış sözcüğünü sıkça terennüm etmesinden de mutlu olmadığımı söylemeliyim.
Gelin artık biraz da kitaba ve evrensel kültüre dönelim. Eduardo Galeano “Ve Günler Yürümeye Başladı” (Çev. Süleyman Doğru) adlı yapıtında yılın her günü için bir olayı işler. 22 Nisan tarihinde de Dünya Kitap Günü’nü her zaman ki çarpıcı ve ironik üslubu ile ele alıyor. “Şöhret tam bir masal” başlığını taşıyan bu yazıyı sizlerle paylaşmak istiyorum. Söz ustada:
“Bugün Dünya Kitap Günü” ve edebiyat tarihinin sonu gelmez bir paradoks olduğunu hatırlatmakta yarar var.
   İncil’in en popüler bölümü hangisidir? Adem ve Havva’nın elmayı ısırmaları. Bu İncil’de yer almaz
    Eflatun en meşhur cümlesini asla yazmamıştır;                                                                       Savaşın nasıl bittiğini sadece ölüler gördüler.
    La Manchalı Don Kişot şunu asla söylemedi ;
Köpekler havlıyor, Pancho ,atlara eyer vurmanın zamanıdır.
    En bilinen cümlesi Volter tarafından ne yazıldı ne de söylendi:
Söylediğin şeyle hemfikir değilim, ama bunu söyleme hakkın için canımı veririm.
    George Friderich Hegel şunu hiçbir zaman yazmadı :                                   
Gri olan kuramdır, hayat ağacıysa yeşil.
    Sherlock Holmes asla şöyle demedi :
Basit düşün, Sevgili Watson
     Hiçbir kitabında ya da kitapçığında Lenin şöyle yazmadı :
Amaç araçları doğrular.
Bertolt Brecht en  beğenilen şiirinin yazarı değildi          Önce komünistleri götürdüler / hiç sesimi çıkarmadım /çünkü ben komünist değildim…
Jorge Luis Borges dilden dile en çok dolaşan şiirinin yazarı değildi :
    Eğer hayatı yeni baştan yaşayabilseydim / daha çok hata yapmaya çalışırdım…”