Yaşama sahip çıkmak

Bursa’da havlucu Receb’e,
Karabük fabrikasında tesviyeci Hasan’a düşman,
fakir - köylü Hatçe kadına,
    ırgat Süleyman’a düşman,
    sana düşman, bana düşman,
    düşünen insana düşman,
    vatan ki bu insanların evidir,
    sevgilim onlar vatana düşman...”

Dilimizin eşsiz ozanı Nâzım Hikmet’in 7 Aralık 1945’te yazdığı bu dizeleri son zamanlarda sık sık anımsıyorum... Evet onlar, yani ülkenin yer altı yer üstü kaynaklarını, halkın mallarını pervasızca yağmalayanlar, bu yağma ve sömürü düzenine karşı çıkanları baskıyla, zulümle susturmaya çalışanlar, onları temsil eden iktidar, onların güvenlik güçleri bu uygulamalara boyun eğmeyen halka düşman. Yani güvencesiz iş koşullarına, sınırsız sömürüye karşı fabrikalarda, atölyelerde, meydanlarda direnen işçilere; emperyalizmin isteği doğrultusunda üretim hakkı elinden alınan tarım işçilerine, kır yoksullarına; demokratik, halkçı ve parasız eğitim isteyen eğitimcilere, öğrencilere, velilere; sanayi sitelerinde, karanlık atölyelerde teri, kanı, canı pahasına vahşice sömürülen gençlere; dili ve kimliği elinden alınmış, her talebi kanla baskıyla karşılanmış Kürtlere; kendi inancı doğrultusunda yaşamak isteyen Alevilere; doğurup doğurmayacağına, kaç çocuk yapacağına, nasıl doğum yapacağına, kısacası en özel yaşam alanına girilen kadınlara; kralın soytarısı olmayı kabul etmeyen sanatın her dalından sanatçılara; halka gerçekleri anlatan gazetecilere; bu yaşananlara tanıklık eden, halkın sesi olan yazarlara, şairlere; ülkemizin doğal ve kültürel zenginliklerinin para hırsıyla yok edilmesine, HES’lere, nükleer santrallere, altın madenlerine karşı direnen yaşlı-genç, kadın-erkek, çoluk çocuk herkese; kısacası bu ülkenin namuslu, üretken, onurlu insanlarının tamamına, yani halka düşman...
...........
3 Haziran 1963’te yaşamını yitiren Nâzım Hikmet’i, ölümünün 50.. yılında umudumuzu çoğaltan dizeleriyle bir kez daha selamlıyorum: “Umut insanda.” Evet, umut düşünen, sorgulayan, içinde yaşadığı olumsuzluklara karşı direnen, yaşamı ileriye doğru dönüştürmek için mücadele eden insanda... Tıpkı Nâzım Hikmet gibi; insandan yaşamdan, umudunu kesmeyen insanlar hep direndiler, direniyorlar. Önce kendi sorunlarını ifade etmek ve boyun eğmeyeceklerini duyurmak için ayrı ayrı çıktılar alanlara. Şimdi; birlikte olmanın karşı konulmaz gücünü duyumsadılar ve topluca karşı çıkıyorlar hak, adalet, özgürlük, barış ve demokrasi için. Şimdi; hep birlikte direniyorlar Taksim’de ve ülkenin her yerinde, üzerinde yaşadığımız toprakları, yeşili, ağacı, kültürel varlıklarımızı, yani yaşamı savunmak için.
Bu karşı çıkışı görmeyen, halka göstermeyen haber kanallarındaysa  “Başbakan yardımcısı özür diledi, cumhurbaşkanı açıklama yaptı, ama insanlar hâlâ sokakta. Bu işin sonu nereye varacak?​” diye soruluyor Evet, Başbakan yardımcısı özür diledi. Peki bu özür, polisin uyguladığı şiddet sonucunda ölen insanları geri getirecek mi? Bu özür, gözüne sıkılan gazla, fırlatılan mermiyle görme yetisini yitiren, kolu bacağı parçalanan, üzerlerine sıkılan gazla sağlıklarını yitiren gençlerin sağlıklarını geri getirecek mi? Bu işin sonunu merak edenlerin şu soruları da sorması gerekmez mi? Neden insanları öldüren, kör eden, gaza boğan polisler, onlara bu emri veren yetkililer, sorumlular hâlâ işbaşında, neden yargılanmıyorlar?
Evet, umut insanda; ama düşünen, sorgulayan insanda... Kendi adıma, gençlerin bu karşı çıkışına hiç şaşırmadım. Çünkü 1990 kuşağı elimize doğdu; gittiğim okullarda, etkinliklerde onları yakından tanıdım. Kitaba ilgilerine, okudukça çoğalan sorularına tanıklık ettim. Onların  bütün bu olup bitenlere “Yeter artık!” deyip hep birlikte yaşama sahip çıkmaları içimi bir kez daha umutla doldurdu.