Ebemkuşağı

Durun siz düşmansınız” diye bağıran bir Başbakan... Gezi direnişinde iktidarın tutumunu en iyi özetleyen işlerden biriydi Penguen’in kapağı...
O yüzden bugün “merdiven”lerin “rengahenk”ine müdahale edilmesi; griye boyanması şaşırtmıyor kimseyi...
Ne renk, ne ses, ne fikir, ne din, ne etnisite...
Hatta, sanki de ne “cins”...
Egemen olan dışında hiçbir “farklılık”ın var olmasından değilse de, ortalarda görünmesinden rahatsız bir iktidar. Hele hele bir araya gelmeleri en büyük kabusları...
Fındıklı’da Cihangir’e çıkan merdivenlerden biri 64 yaşındaki Orman Mühendisi Hüseyin Çetilen tarafından gökkuşağı renkleriyle güzelleştirildi. Ve duyulur duyulmaz, harekete geçildi, merdiven “gri” ile boyandı gecenin en geç saati...
Bu Beyoğlu bölgesinin ilk “gri vakası” değil... Gezi direnişinin o “canım canım sloganları”, esprili mesajları bir süredir “gri, koyu gri ya da siyah boyalar” ile kapatılıyordu. Ve yeni yazılar görülüyordu duvarlarda: “Gri gri içimi sıktınız” ya da “Pembe boya kullan biraz da”...
Her rengin bir anlamı vardır kuşkusuz... Yeşil doğayı, kırmızı isyanı, mavi gökyüzünü, denizi, özgürlüğü... Kişiden kişiye, kültürden kültüre nüanslar çıkar, farklı anlamlar kazanır. Ama “gri” bütün dillerde betondur, çimentodur, inşaattır...
Gri tesadüf değil bu yüzden... Rengarenk merdivenlere bir gün bile tahammül gösterilememesi de... Gerçi, Gezi’nin ardından bu tutum, “Her yer gökkuşağı” anlamına gelir; ona kuşku yok...
7 renk ve gökkuşağının insanlığın en eski zamanlardan beri taşıdığı anlamları, simgeleri anlatmaya kalksak günler alır. Doğanın “hoş bir sürprizi”dir gökkuşağı, yağmur sonrası “hayata dair bir ipucu”...
İroniktir, çağlar boyu insan onu, gökyüzüne çıkan bir merdiven olarak yorumladı. Antik Yunan’da da, Sibirya’da da, Orta Asya bozkırlarında da...
Zeus’un karısı Ana Tanrıça Hera yeryüzüyle haberleşmek istediğinde renkli elbisesiyle haberci İris’i gönderirdi yeryüzüne... Evet, görmemizi sağlayan “iris”... Hala gözümüzdür, “cennetin gözü” iris... Hepimiz cennetten bir parça taşırız, göz bebeklerimizde...
Tanrılar gökkuşağını merdiven yapıp inerdi yeryüzüne, pek çok kültürde insanlar gökkuşağını merdiven yapıp giderdi cennete... Batı’da umut ve şans sayılırdı gökkuşağı, Asya’da güneşin dili... Dünyanın öbür ucunda Güney Amerika’da deniz üstünde görününce yine “şans” getirirdi. Orta Asya Türk kültüründe “alkım” ya da “alakuşak” denen gökkuşağını merdiven yapıp yeryüzüne inerdi Umay Ana...
İster gökkuşağı deyin, ister Alkım, ebekuşağı, ebemkuşağı, eleğimsağma, hacılarkuşağı, meryemanakuşağı, alaimisema... Nasıl oluştuğu nasılsa herkesin malumu... Su damlası lazım, ışık lazım, görecek göz, yani iris lazım... Bir de anlayacak yürek...
Beton grisine sevdalılar nasıl anlasın bunu?
Gerçi İrlandalılar gökkuşağının başladığı yerde “bir küp altın” olduğuna inanırlar... Ama bulan olmamıştır hiç. Altından geçenin cinsiyet değiştirdiğine dair efsaneyi de unutmayalım... LGBT bireylerin simge olarak gökkuşağını seçtiğini de...
Doğanın, fiziğin bazı yasaları vardır oysa, gökkuşağının altından geçemezsin, başladığı yere ulaşamazsın... Görebilirsin, fiziği kullanarak benzerini yapabilirsin...
Doğanın başka yasaları vardır; yok edemezsin de gökkuşağını... Suyu ve ışığı yok etmedikçe; yok edemezsin... Geldik yine, “karanlık taraf” meselesine... Yükselen kötülüğü simgeleyen “karanlık” meselesine...
Güzel şeyler bizim tarafta... Biz yine “göğe bakalım”; her yağmurdan sonra... Ve bu sıralar etrafımızdaki merdivenlere de... Bir gece; rengarenk olabilir bir kaç basamak hiç değil... Beton bile, çimento bile tepki verebilir bu “gri sevdalıları”na... Kim bilir?