Pek şampiyonlar ligi değil

Geçen hafta Şampiyonlar Ligi’nin nasıl olup da üç-beş ülkenin bir o kadar takımının kendi arasında döndürdüğü bir kupa olduğundan bahsetmiştim. Şimdi de aynı Şampiyonlar Ligi’nin şampiyonların ligi olmaktan çıktığı ana dönelim.
1997-98 sezonuyla birlikte Şampiyonlar Ligi 4 gruptan, 6 gruba çıktı. 16 takımlı oynanan yıllarda bazı küçük Avrupa ülkelerinin şampiyonları doğrudan UEFA Kupası’na katılıyor, Şampiyonlar Ligi’nin ön elemesine dahi alınmıyordu. 1997 ile birlikte Şampiyonlar Ligi ön elemesinin takımları herkese açıldı, eh devir adaletin herkesçe kıymete bindiği devirdi, alkışlandı haliyle. Bunun yanında Avrupa’nın en üst sırasındaki 8 ülkeden ilk kez ikişer takım alındı kupaya. Yani şu oldu, ilave kontenjanın tamamı en üst dilimdeki ülkelere ayrıldı. İstatistiksel olarak büyük takımlara çekilmiş büyük bir kıyak oldu bu. Ülke sayısı artmadı, büyükler dışında eskisi gibi yine 8 ülkeye kontenjan tanıdı yeni statü. İlk yılın Türkiye açısından avantajı iki temsilciyle katılmak oldu. Vatandaşın da hoşuna gitti tabii bu yeni usul, hem Galatasaray’ı hem Beşiktaş’ı izledi Şampiyonlar Ligi’nde. İlk yılın finalini de ismine yaraşır biçimde İtalya Şampiyonu Juventus ile İspanya Şampiyonu Real Madrid oynadı. İspanyollar aldı.
Sonraki sene de bu statüyle devam etti kupa. 1999’da Nou Camp’ta oynanan unutulmaz Manchester United-Bayern Münih finaliyle de sona erdi. Manchester 90’dan sonraki iki dakika içinde kupayı Münih’ten çekti aldı, Şampiyonlar Ligi Şampiyonu oldu. Yalnız müthiş bir mantık hatasıyla. ne Manchester United ne de Bayern Münih bir önceki yıl kendi liglerinde şampiyon olmamışlardı. Evet iki büyük takımın maçıydı ve yine evet müthiş bir finaldi. Lakin iki şampiyonun finali değildi bu. Şampiyonlar Ligi adıyla düzenlenen turnuvanın şampiyon olmayan takımlar tarafından kazanılması, itiraz etsen tüketici mahkemesi dahil en az on yargı organınca reddedilir. Ama o kadar baş döndürücüydü ki heyecan, kimse itiraz etmeyi düşünmedi.
Bol takımın tadını almış olan UEFA, bir sonraki sezon daha da açtı muslukları. Artık Şampiyonlar Ligi grupları 32 takımla oynanmaya başladı. Tabii yine artan büyük ülke kulüp adediyle. Artık gruplar da iki fazlı oldu. 8 gruplu ilk turdan sonra, bir de 4 gruplu ikinci grup fazı oynandı. Almanya’dan 4, İngiltere, İtalya, İspanya ve Hollanda’dan 3’er takım kaldı gruplara. Şampiyonlar Ligi’nin yarısı 5 ülkeden takımlarla doldu. Şampiyonlar Ligi’nin birkaç ülke tarafından domine edilişi bu köşede geçen haftanın konusuydu. Lakin final yine iki şampiyon olamayan takımın finaliydi. İspanya Ligi’nin ikincisi ve dördüncüsü Şampiyonlar Ligi’nde final oynadı. Şampiyonlar Ligi’nin iki finalisti, Real Madrid ile Valencia bu finalden üç ay sonra İspanya Kupası’nda ancak yarı finalde karşılaşacaktı. Avrupa’nın kulüpler düzeyindeki en renkli organizasyonu, sadece bazı renklere bürünmekle kalmıyor bir de adına layık olamıyordu. Şampiyonlar Ligi, şampiyonların ligi olmaktan çıkmaya başlamış, İspanya Kupası yarı finali tadında finaller izletiyordu bize. Robin Hood’larla büyüyen biz romantik çocuklar, UEFA’nın büyükleri daha büyük yapma peşinde olduğunu sezemeyecek kadar saftık.
Şampiyonlar Ligi, 1997-1998’te ilk kez şampiyon olmayanların da alındığı bir lige dönüştü. Bu, iki şampiyonun final oynadığı son sezon oldu. Ondan sonraki yılların tümünde finalistlerden en az birisi şampiyon olmayan takımlardı. Bu 15 ligin 8’inde şampiyon olamayanlar götürdü kupayı eve. Finallerinin neredeyse hiçbirisinin, kazananların çoğunun kendi ülkesinin şampiyonu olmadığı bir lige Şampiyonlar Ligi değil de Devler Ligi diyenler aslında daha gerçekçi bir isimlendirme yapıyor.
Bu köşede işimiz biraz da hayal kurmak, bu sene gerçekten iki farklı ligin şampiyonunu finalde görmeyi umalım madem. Lizbon’daki final bize 98’in ruhunu hatırlatsın. Şampiyon şampiyonluğunu bilsin.