Kapatılsınlar mı kapatılmasınlar mı?

Başbakan Erdoğan, dershaneler etrafında patlak veren kavgada “kuşatmayı” yarmak için, “Benimle bir hesabı olan bunu 30 Mart’a ertelesin” diyor. Bu isteğini Başbakan kendi yandaşlarına, “Mücadelede geri adım atmayın!” diyen bir talimatla tamamlıyor. Yani kendisini eleştirenlere “Baltalarınızı gömün” diyor; ama kendisi gömmüyor baltayı.
Peki, AKP içinde cemaat ve onunla ittifak edenler Erdoğan’ın bu oyununa gelir mi?
Belirtiler ve kavganın geldiği boyut, gelmeyeceklerini gösteriyor. Çünkü böyle bir şey tasfiyelerine boyun eğmeleri demektir. Üstelik de kavgasız gürültüsüz!
Evet dershaneler meselesi “birkaç dershane meselesi” olmayı çoktan aşmış, AKP içindeki iktidar meselesi, AKP’nin bundan sonra nasıl gideceği meselesi olarak ilerlemektedir. Bu tespite artık, “Hayır öyle değildir” diyen pek kalmamıştır.
Ancak sorun eğer sadece bu çerçevede ele alınırsa, AKP içindeki klikler ve onun arkasındaki iç dış egemen güçler arasındaki bir çatışma olarak ele alınmakla sınırlı kalınmış olur. Ki, bu da tartışmaya katılanları ister istemez;
1- AKP içindeki klikler çatışmasında bu kliklerden birisinin arkasında yer almakla sınırlı kalmayı,
2- Dershane konusunda da ya dershaneleri kapatmak isteyen Hükümetin ya da dershane sisteminin sürmesini savunan dershane sahiplerinin yanında yer almayı getirir.
Bu çatışmanın AKP içinde iktidar mücadelesi olarak anlaşılması ve burada alınması gereken tutum bakımından, bu gazetenin okurları açısından bir sorun yoktur. Ki, sorunun bu boyutu, yakın gelecekteki seçimleri de kapsadığı, dolayısıyla çatışmanın daha çekici yanını da oluşturduğu için çeşitli yönleriyle tartışılmaktadır ve daha da tartışılacaktır elbette.  
Burada tartışmanın, “dershaneler kapatılsın mı kapatılmasın mı” boyutunun Türkiye’nin demokrasi güçleri açısından ya da genel olarak bu konuda taraf olması gereken eğitimci örgütleri, öğrencileri ve eğitim çökertilerek dershanelere mahkum edilen halk kesimleri açısında bir açıklık yoktur.
Oysa onlarca yıldır “Dershaneler kapatılsın”, “Sınavsız, laik, demokratik, parasız, kaliteli, ana dilinde eğitim istiyoruz” diyenler, bu talepler için sokaklara dökülenler, sürgün edilenler, bu ülkenin ilerici güçleri, öğrencileri, eğitimcileri, emek örgütleri, dershanelerin ve mevcut eğitim sisteminin mağdur ettiği halk kesimleri, dershaneler konusunda elbette sessiz kalamaz, kalmamalıdır da.
CHP, MHP gibi partilerin kimi eğitimcilerin, kamuoyunda tanımış eğitim uzmanı kişilerin, “Hükümete muhalefet” adına dershaneleri savunur çizgiye geçmiş olmaları da kafa karışıklığını artıran bir diğer etken olmuştur.
Evet, “dershane meselesinin birkaç dershane meselesi olmadığı” anlaşılmıştır ama “dershane meselesinin birkaç dershanenin kapatılıp kapatılmaması meselesi” değil, bütün bir eğitim sistemi tartışması, Hükümetin “dindar nesiller yetiştirme ve muhafazakar toplum inşası stratejisinin bir hamlesi” olarak girilen yönelişin adımı olduğunun yeterince anlaşıldığı söylenemez.
Hükümet, eğitim ve sağlık başta olmak üzere başlıca alanlarda krizler yaratarak, sonra da bu krizleri çözme adına kendi amaçlarını topluma dayatarak ilerlemektedir.
Eğitimde 4+4+4’te, seçmeli din dersleri ve Kur’an öğretimi… gibi konularda böyle yaptı Hükümet.
Şimdi dershaneleri kapatmayı da; bir yandan AKP içinde Erdoğan muhalifi klikleri ezme vesilesine dönüştürürken, öte yandan da eğitimin müfredatının dini referanslar üstünden yenilenmesi, laik ve modern eğitimi olduğu kadarıyla bile eğitim sisteminden kovmayı amaçlayan bir hedefe yönelmiştir.
Bu yüzden Türkiye’nin demokrasi güçleri, eğitimcileri, öğrencileri ve demokratik, laik, parasız, ana dilinde nitelikli eğitim isteyen halkı;
1- Dershanelerin kapatılması; seçmeci, eleyici her tür sınavın kaldırılarak eğitimin kendi iç dinamikleri içinde öğrencinin yeteneğine göre yönlendirildiği bir sistemin oturtulması,
2- Eğitimin demokratik, laik, modern bilimin ulaştığı en ileri bilginin verildiği bir amaçla planlanmasının yanı sıra halkçı ve herkes tarafından ulaşılabilir olması esasına göre düzenlenmesi,
3- Vakıf, özel okul… adı altında eğitim alanını piyasaya açan girişimlere son verilmesi ve eğitimin devletin asli görevi ve laik, bilimsel, ana dilinde bir eğitimin (her düzeyde) her vatandaşın hakkı olduğunun anayasal güvenceye kavuşturulması,
4- Eğitimcilerin atamasında bilgi ve liyakatın esas alınması, eğitimci eksiğinin giderilmesi için gerekli önlemlerin alınması, bu alanda taşeron, sözleşmeli ve geçici eğitimci çalıştırma gibi statülere son verilmesi… gibi taleplerle eğitimin “muhafazakar toplum” planının temeli yapılmasına karşı mücadelenin, demokratik Türkiye mücadelesindeki önemi bugün çok daha anlaşılır hale gelmiştir.